De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 171]

P. Saul:
In tiid fan gean

Fynst it goed as ik dy hjirre op 'e trein set, seit er en sjocht op syn horloazje. Wy kinne 't net to let meitsje, ek nou net. Hja hat der gjin weet fan oft der hjir yn dit doarp in stasion is en oft de trein der wol stilhâldt. Hy draeit rjochtsôf dêr't de spoarbaen wêze moat - in strjitsje mei djippe kreaze sleatten oan twa kanten, wyt en grien ferve houten der oerhinne, huzen dy't jin oanstoarje as in rige strange oerbeppen út in famyljealbum. Foar de spoarbaen hâldt er stil en sjocht beide kanten út: lofts, dêrre, dat moat it stasion wêze, oan 'e ein fan in dyk mei popelierebeammen, in grien skimerjende tunnel. Hja sjocht omheech troch it iepen dak, hy rjocht foar him út op it gers tusken de stiennen.

Ik sil wolris freegje, seit se wylst hy de motor stilset. Hja kriget har kuorke en har reinmantel efter út 'e auto. De greate doar dêr't se troch weiwurdt is ferveleas as in âld bargehok. Yn it tsjuster dêrbinnen hied er noch krekt in reade pet driuwen sjoen, efter glês, in eksotyske fisk yn in min forljochte akwarium. Dan parkeart er de auto in pear meter fierderop, dat er har net mear sjocht, net mear sjen kin hoe't se helpeleas yn har kuorke om jild bigjint to sykjen. Sa wie dat dus - der in ein oan meitsje. De iene seit it kin sa net langer, hear, wier net; de oare wol it net ûntstride, hat alteast de moed net en sykje om noch mear arguminten. Dan bliuwt der oars net to dwaen as plak en tiid ôfprate foar it ôfskie. En dat wie sa swier net. As der sels yn dit stasion noch treinen stilhâldden en fuortrieden...

Noch seis minuten, seit se, it kaertsje tusken de lippen stutsen en hwat rommeljend yn har kuorke. It is in lyts pakje dat hja yn syn binnenbûse stekt. Mei 'k net efkes sjen hwat it is? Né... Hy hie har in aparte earmbân jown, mar nou liket it him ta dat syn kar net goed west hat. It ienige dêr't er har nea sûnder sjoen hat is it Hugenoatekrúske fan har heit en mem. Hwat wist er fan har ôf?

Togearre geane hja de bline muorre lâns nei it perron, mar ear't se dêr binne hâldt er har steande. Hjir yn it skaed is it koel as yn 'e tsjerke. Hja slacht de eagen op en sjocht oer syn skouder om har hinne. Der is nimmen dy't ús ken, hjirre, nimmen dy't ús sjen kin... In muorre, dêr soe men yn tiid fan oarloch partisanen tsjin fusillearje. Nou waerd der reklame makke foar in guodkeape fakânsje, fiif dagen Parys foar amper

[p. 172]

hûndert goune, mei de Zon-Express nei de Côte d'Azur. Hja hat syn hân net loslitten as hja it perron opkomme. In smelle grize steger dêr't de treinen oanlizze, moat men oannimme. Yn de fjouwerkantige erker - de oare kant fan it akwarium - stiet de reade pet to dreamen. Hja bliuwe stean tsjin it stekje dêr't fytsen tsjinoan set wurde as der fytsen binne... Foarjiers faeks, as de lju út 'e stêd hjir komme to fiskjen. Mei har waerm hier kaem se krekt oan syn lippen ta. Minym lytse dripkes glinsterje op 'e sêft bounzjende sliepen en dêr't it hier bigjint. Oer har skouder folget hy de hast ûnsichtbere, nerveuze biwegingen fan in pear mosken oer de griis-grieve stiennen. Oan 'e oare kant fan 'e baen makket in âlde swarte boarre him ré op in slûpende manoeuvre. Mar hy jowt him alwer del. Sleau sit er delsakke yn it heech bloeijende gers en formakket him mei hwat slûch gegnúf. Net sa fier fan it stasion, nei lofts en nei rjochts, stekke auto's en fytsen de baen oer. Ek in heech oploege heawein giet dêr mei twa hynders. Siz, de keardel mei de reade pet forsinde him yn de tiid, fordreamde him simpelwei? Persoanlike faktoaren...

Mar dêr komt er al ta syn herntsje út. Mei syn hiele gewicht lûkt er oan twa fan de acht hendels dy't yn in batterij foar syn finster opsteld binne. In boerefeint op klompen komt noch it perron oprinnen, sjocht dat er dochs noch op tiid is en bigjint in praetsje mei de sjef. It giet oer de nije aeigiele ploffyts dy't dêr njonken de erker parkeard stiet. Wiene jo nou al wer sa nedich oan in nijenien ta? Dy âlde wie oars noch bêst, net? Och, in minske wol wer ris hwat oars, nou?

Mei ien finger strykt er har oer de tichte eagen. Noch altyd gjin triennen. Hoelang sil it duorje by dy? hied er frege, ien fan de earste kearen. Sa lang... Dû-sûnder-triennen, sil ik dy neame.

Nou wurde der twaris twa hendels oerhelle. De auto's en de fytsen binne fuort, de baen is frij. Hwat letter binne dêr de beide gleone eagen, lilk loerend, foarsichtich oanslûpend oer de glimmende rails, nei lofts swinkend oer de ienige wiksel fan it emplasemint, stadich trochskouwend lâns de rânne fan it perron, in ûnnoazel skriemen fan izer op izer - in stilsteande trein. Hast gjin reizgers, de frjemde eagen faeije tekens fan ûnforskillige fijânskip, reptilen efter glês. Nou moatst har loslitte, gean litte, oan 'e oaren oerlitte... Har lippen reitsje elkoar amper oan: en net mear skriuwe, hear, net mear tinke, dû sûnder triennen...

It perron is to leech, hja hat lijen mei de dûbelde doarren. Ear't er tarinne kin is de kondukteur der al. It lytse finster

[p. 173]

wol earst net goed iepen, dan giet it dochs noch del. Hja triuwt de rêch fan har hân tsjin 'e lippen. As de trein him yn biweging set docht er itselde. It liket it ienige dat men noch dwaen kin. De hân, nou ta it finster útstutsen, wurdt lytser en lytser, swalket nei lofts, werom op de haedbaen.

De man mei de reade pet sjocht stûf foar him út. Fierders is der gjin minske to sjen. Allinne yn 'e fierte, de auto's en fytsen, dy hawwe har rjocht fan oergong wer opeaske. Op it pakje dat er ta de bûse úthellet stiet syn namme yn greate printe letters.