De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 162]

Teije Brattinga:
In memoriam Gerben Rypma

† 12 maert 1963

Hy hat it by it wetter socht,
hy hie it socht by minsken.
Hy socht it by de bisten en yn lûden
dy't hy tinkend sette op papier.
Hy foun It likemin yn kleuren
fan skilderdoek en 't marterhier.

En doarmjend troch de greide
forlern yn romten wiid en fier,
hat hy himsels it andert frege
hwer't frede is en 't herte rêst fynt.
Mar aloan lei de kime fierder
as syn rêsteleaze foet birinne koe.

En by in hikke, mids de kij en skiep,
yn 't lân dêr't alle klank forstomme,
dêr waerd er stil en yn himsels keard,
hat neat mear sein as soms ‘goendei’.
Syn harpesang hat er yn it hert biwarre
en songen op syn âlde dei

wylst syn eagen op it deistich skreppen
troch 't keamersfinster delseagen.
Hy lei de holle del yn lette jountiid
fan dit net bigrepen libben,
útsjend net in nije moarntiid
dy't hy wachte en him noade.

Miskien dat hun de frede fan de dea
as andert op syn freegjen jown is.

[p. 163]

 

Dyn dei bigjint

 

as de nacht amper op retoer is

 

dyn fytstocht

 

fan dyn hûs en bêd nei 't kâlde wurk.

 

Dyn dei brekt

 

yn twaën op de hongerige middei

 

dyn fytstocht

 

fan it waerme wurk nei 't waerme miel.

 

Dyn dei fortiicht

 

as de lampen op it wurk dôve wurde,

 

dyn fytstocht

 

fan it wurge wurk nei it rêstende hûs.

 

 

 

Dan lêst

 

de libbenen en de deaden yn de krante.

 

Dan seist

 

it nijs fan elke dei oan har en sij oan dij.

 

Dan gappest

 

en sjuchst it waer yn by it sluten fan de doar.

 

Dan sliepst

 

de nacht as forgetten tiid to'n ein.

 

Dan bigjint dyn dei,

 

dyn fytstocht fan, dyn fytstocht nei.

 

En dan, en dan, en altyd dan

 

al dyn lange dagen dy't dyn libben binne.