De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 151]

Tiny Mulder:

Kykkast

meist myn kykkast wol sjen
mar foar sint
en dan waeit troch it sinters lûkje
de izige wrâld fan sniebergen
en iisflakten troch dyn simmershirt
- bomwol en in spegeltsje
út myn sneinske taske
rûkend nei klonje en pipermint -
mar dat wist ik net
hwant in woedende poalwyn
gisele troch myn lânskip
en de wolveeagen flikkeren

meist myn gedicht wol sjen
hjir steun myn gedicht en ik
yn in sirkeltsje
hwat wurden fan aldendei
yn in giletteskerpe ring
by namme hwa-doar-der-oer
mar de moedige sil my in pink bitelje
en de hiele hân oan it gedicht
ik rin mei myn kykkast de doarren lâns
en guon doare
mar earst as de sirkel om dy slút
en aston fielste hwat ik skriuw
giselt de stoarm troch it gedicht
en de wurden flikkerje

[p. 152]

Rispinge

de joun slacht it park kleureblyn
dat men de beammen net sjen sil
ôfladen mei ripe eangsten
de stekken jowe elkoar de hân
en slute it kordon

o dat nou it séfêste parkdier
rêdden waerd troch de weiwize
bireizge fûgels
dat it spraekleaze dier
in stim hie om sinjalen to jaen
oan de tagedienen

de blêdden roppe driuwend
it waerbirjocht om
út de stoarmhoeke en dat
wylst de beammen al bûge
fan oerripe eangsten

fleurich flechtsje de wyntichte fûgels
men wit hoe't it komme sil
as aenst de rispinge losbrekt

oan it dier moat men net tinke
lef in slokje nimme en blyn sliepe
ik wol net dat it langer
út myn eagen sjocht

[p. 153]

Flinter

mei har forwettere wjokken
en emaillearde eagen
hast har opnaem yn de hân
efkes sêft opnaem
efkes sinneljocht
striele út dyn eagen
efkes hoeden soele wyn
oer har sinleaze wjokken blaesd

nou kinst wer fleane
leave flinter

keninklik stiigde hja op
weau oer beam en hage
glimkjend glimkjend
en liet har falle
yn it biskûl fan de
daksgoaten hymjend blyn tofreden

hoe djip tofreden bist nou
oer dysels

[p. 154]

Adieu

adieu fortriet
fyn mar oar ûnderkommen
to lang al veennest by my yn
omdat ik miende
dou wiest myn mem
of ek myn broer miskyn

adieu fortriet
myn trouwe goederjowske
forrieder dy't ik learde
to leavjen omt oan skrouske
keale nachten dou skyn
fan aventûr en gloede joechst

adieu fortriet
polyp dy't yn my wreide
rij tarde fan myn lêste wil
ta lok, wy kin net beide
mear yn my wenje
as ik libje all

adieu fortriet
moarn as de ljochtdei my oerrompelt
sil ik wer wêze in moai en rêstich dier
en lichtwol nije tagedienens moetsje

adieu fortriet
en net wer oer myn drompel
mar as ik dy ris tsjinkom
sil 'k dy groetsje