De Tsjerne. Jaargang 18

Jacint Verdaguer:
Earmoed (Pobresa)

Ear en fortún, 'k rekke alles kwyt yn 't libben,
de dreamde lauwerkroanen rekke ik kwyt;
rudige earmoed heart nou ta myn sibben,
in oanstjit bin ik foar de idelhyt.

Myn jild dat haw ik troch de finsters smiten.
Ik wist, my wachte kostliker skat:
al myn bisit ha 'k neigeraden sliten
en sjoch, myn wjokken waerden licht as hwat.

De earmoed earst brocht my de wiere wielde;
forlear 'k myn goed, syn kwellend jok lyksa;
doe't ik gjin oanstriid mear fan 't ierdske pielde,
sei God: ‘Soestû oan My genôch net ha?’