De Tsjerne. Jaargang 16

[p. 366]

Marten Sikkema:
Fragmintarysk

I

Hjerstdei - sêfte sinne
oer in hoedene stêd
ûnwennigens dy't my mêd
ynbêddet - lea wy binne
sa fier sa slim fier skaet

Ik bin frjemdling oeral - it paed
leit bidobbe ûnder de blêdden
as yn oare hjerstige stêdden
en ik tink oan dy altyd oan dy
oan dat lûd oan dy glimk fan dy
oan dyn gean en dyn dreamend sjen

Forlern folslein forlern
sil ik ea fan ien hâlde kinne
as fan dy? Mar deselde sinne
stiet boppe dy en my!

II (aria)
Ik wit datstû my nei bist elke dei
en oan my tinkst en dimmen fan my hâldst
al binn' de dagen op har trystst en kâldst
dû bliuwst my mei dyn waermens aloan nei

En wy forstean inoar hoe iensum fier
wy skaet binn' yn 'e wrâld - dû hearst myn stim
lyk as ik dines klear en ik fornim
ús iensens oanienwei - allikewier
as dat 'k dy stees mei nije nammen neam:
dy de forfolling fan myn djûrste dream!

[p. 367]

 

III

 

 

 

dû bist it

 

dêr't ik altyd om socht haw

 

dy't ik nea fine koe

 

dy't ik tocht dat net bistean soe

 

dêr't ik gjin weet fan hie

 

 

 

dû bist it

 

dy't ik alhiel bidoel

 

it lok flammet yn dyn eagen

 

boartet mei dyn hier

 

blinkt dy op 'e lippen

 

 

 

nou falle stjerren om ús del

 

tiid krimpt ta in tel

 

ik haw nearne gjin weet mear fan

 

mar dû bist it

 

dû bist it!