Trotwaer. Jaargang 26

[p. 224]

D.A. Tamminga
Wersjen

Wy klonken. Wylst de dei socht om it lêste
sietsto, in ingel, glimkjend foar my oer.
Hoe lang al, dizze ús sels opleine fêste,
ús nachtweits by in slûch-berutsen fjoer?

De skimer fan it park ware om it finster
en by de taap wei gûnzele wat gegrút.
Spytgnyske dêr temûkjes de betsjinster
om 't lette span, op aventoer noch út?

Wat bruide it ús? 't Blijreade op dyn wangen,
de twinkel yn dyn blik, wjerspegeling
fan wat der yn dij omgong oan ferlangen
lei òm my as yn leave omstringeling.

Dagen fan doe ferriisden nij-besiele:
hoe'st blier-golhertich my dyn doar ûntsleatst
en as dyn leafste gast lietsto my diele
yn al de timpelskatten fan dyn treast.

[p. 225]

 

Wer streake my de noed, dêrst my tewille

 

mei wiest wannear't ús seldsume oere sloech,

 

as langst net te bedimjen ús trochtrille

 

en ús nei libbens steilste toppen droech.

 

 

 

By 't ôfskie bûten woe wát tiid ek tichte

 

ûntflamje opnij no't mûle op mûle glied...

 

Lof oan de Prins dy't dizze dreamtún stichte

 

ta leafdes ûnferwoestber wengebiet.