Trotwaer. Jaargang 26

[p. 216]

Harmen Wind

It konsert

Sa sljocht asto wiest op dy weagjende
koralen ûnder oktopyske koperljochters,
bylden mei wjukken, seegrien glês,
wijreek. Ik hie it witte moatten.

Taastber sietst njonken my, it program
in Yndyske flinter op 'e hân en dan dy
eagen. Genedich storeinde de
seine oer ús hinne.

Âld repertoire, yn in útfiering fan
argeleaze frommens: ferdylgje de fijân,
treast my, yt en gûl en sliep mei my yn it
sêfte iggegers oan 'e djipten fan rêst.

[p. 217]

II

 

As in nêst op útfleanen song

 

it koar, yn roppige oerjefte it

 

sijke begroetsjend, de glânzige

 

wjirmen. Lij wetter.

 

 

 

Dy tawijde ienriedigens ûnder it krúsferwulft -

 

alle lûden rôpen nei elkoar om help.

 

Einefel, sa suver. Ik lústere dy noch

 

myn gewicht yn 't ear, mar it barde:

 

 

 

wyt gewant, hingjend hier, bleate

 

fuotten, bline wijing. Noch in

 

amerij dyn mûle, dyn boarsten,

 

foardatst opnaam waardst.

[p. 218]

Plak

Op 'e muorre om ús tún woeks
it ivich libben yn tûzen stjerren;
der oerhinne tsjoenden de staren
harren ûnthjitten yn 'e himel.
Tusken de apel- en de parrebeam
skrepte ik mei myn skepke,
smiet ik de grûn yn 'e loft,
spoeke ik yn tongerblommen om,
wie ik te wiis foar goed en kwea.

[p. 219]

Teplak

Do hast mij roppen, hast my socht,
koest my mei dyn opteine
wurden fan leafde heine:
in hazze yn it lampeljocht.

Ik doarme om en hie gjin rêst
yn 't ûnlân fan myn dreamen;
do woest myn namme neame,
do leist my as in hiemhûn fêst.

Dyn sprekken hat my flearken jûn
op dyn gerjochtichheid, dyn aan
ha ik my ta in taflecht fûn,
troch 't kouke ticht te slaan
hasto my oan myn wêzen bûn:
ik sil 't mei sizzen dwaan.