Trotwaer. Jaargang 26

[p. 112]

Baukje Wytsma
Fan it libben dat komme soe

Jong wiene sy, mei laitsjende berne-eagen,
har dreamen tipten oer it wetter,
rekken kant noch wâl.

Yn d' iere moarntiid
fjouweren se op swarte hynsten
troch de moarnsstilte.
De huzen leine as sûkerhuodsjes oan 'e kym,
grien wie de wrâld, grien en wiet.
Under heimsinnige beammen yn bêden fan piipkrûd
makken se prinsen en prinsessen fan mekoar,
kipen troch kanten walen fan bloeiselwyt, of
flochten keningskroanen fan farske snilen
ûnder in fochtich tek fan jong en bûchsum hout.
Under har de rook fan ierde, boppe har de waarme sinne.
En alles wûn oan, alles wie taastber.

[p. 113]

 

Fier fuort, dêr't de memmen wekker waarden

 

riisden de dagen op as muorren, mânselheech,

 

boud fan de wurden wurk en wurch.

 

Wêr wiene de heiten dy't bûnte draken

 

boppe de wolken fleane lieten, dy't wyld en

 

fûleinich libben of wurden fûnen fan treast?

 

 

 

Wisten sy noch fan waarm lokjende roazemûlen,

 

fan 't glinsterjende wetter

 

dat as pearels út it kûltsje fan de nâle springe koe,

 

fan 't djippe langstme nei it hymjend wekker wurden

 

fan de dagen? Hiene sy har herten ea ûnderdompele

 

yn itselde bloedread?