Trotwaer. Jaargang 26

[p. 6]

D.A. Tamminga

Bist âld en griis...

Bist âld en griis en sitst yn dûze wei
by 't jûnich fjoer, nim fan it rim dit boek
en lês it sêft en dream hoe myld, hoe tûk
dyn eachweid wie, hoe djip it skaad dêrnei.

Hoefolle skonkst by riten net fermeits,
hoe gongst foar tsjep, wier miend of flaaierij.
Dôch ien hie leaf de pylgrim djip yn dij,
witst fan dyn leed, dyn minderjende laits.

En weidûkt sittend by 't oanglimmend hout
bemimerst mompeljend hoe't Leafde teach
it berchlân oer en weiwaard út dyn each
en burch har antlit mank it stjerregoud.

William Butler Yeats (1865-1939)
When you are old

[p. 7]

De albatros

It bart wol dat op see it skipsfolk him fermakket
mei albatrossen, dy't har folgje wiid en siid.
Soms fange se sa'n mânske en breedbewjukke rakkert
tewyl it skip krankyl oer wetters djipten gliidt.

Sa gau net saait ien del op 't dek en lit him gripe,
of hy, de prins fan 't swurk, lit as beskamme en lomp
syn lange wite wjukken, sykjende om stipe,
as wiene it wrakke riemmen slepe lâns de romp.

Nea rekket om it dier har spotsucht yn 't bedarjen!
Hóé prachtich yn 'e flecht, in spoek is 't géándewei!
De ien begjint mei piipreek him omraak te narjen,
de oare hinkelpinket en baut sa de lijer nei!

De Dichter, net wanlyk dy foarst fan heger sfearen,
belaket eltse twang as hertsfreon fan de orkaan,
mar nei de grûn ferwiisd, dêr't rap en rút ferkeare,
kin hy troch reuzewjukken amper him ûntjaan.

Charles Baudelaire (1821-1867)
L'albatros

[p. 8]

De siel fan wyn

De siel fan wyn song op in jûntyd yn 'e flessen:
'O minsk, misdielde freon, foar dij is 't my in nocht
fanút myn glêzen sel, optoaid mei reade tressen,
in lofsang oan te gean fol mienskipssin en ljocht!

Ik wit hoefolle lêst op gleone heuvelflanken
it nimt oan soarch en swit yn simmers brânend hyt
om my de siel te jaan en smeits fan toverdranken,
mar 'k wol my net misgean oan ûntank noch oan wryt,

want sink ik yn it kielsgat fan in wurge bodder,
dan fiel ik by sa'n fal in oerfloed oan geniet
en giet dat noflik grêf my boppe stof en modder
fan kille kelders, dêr't ik tiden finzen siet.

Hearsto sa sneins om my gjin fleur fan sjongen klinken
en slacht as blyk fan hoop dan net myn klokjend hert?
De earmen bleat op tafels, sa silsto my drinke,
tefreden priuwe en stekke oer my de loftrompet.

[p. 9]

 

It eachweid fan dyn wiif wol djipper gloede krije,

 

dyn soan, dy teare telch, jou ik wer kleur en ang.

 

't Sil him yn libbens wrakselperk te'n goede dije

 

as ik syn spieren smar lyk in atleet fan rang.

 

 

 

Myn fal yn dij is ambrosyn sa't goaden kenne,

 

fan d' iiv'ge Siedder stoart as sied fan heger steat,

 

dat út ús pearing wurdt de eab'le Dichtkeunst berne,

 

dy't as in wûnderblom nei God him iepenteart!’

 

 

 

Charles Baudelaire (1821-1867)

 

L'âme du vin