Tirade. Jaargang 53 (nrs. 427-431)

[p. 104]

Paul Bogaert
Gedichten

Als het niveau zakt

Haar kennende opent zij
als het niveau zakt
een extra blik van Slomer en Lomer.

Hem kennende
glijdt hij als het niveau zakt
met zijn klikken en klakken erin.

Hem kennende zegt ze:
‘Zie je de vogel van verf en
zie je hoe verlegen de afgrond wel zwijgt?’

Terwijl het geluid wordt geregeld,
blijven ze hangen
tussen bewogen worden en bewegen.

[p. 105]

Je haalt de grote opening aan

Je haalt de grote opening aan,
de heisa toen,
de eerste miljoenen gouden minuten,
een memorabel voorval met een primitieve machine,
het incident met de fanfare - is iedereen
blijkbaar vergeten - maar goed, de tijd
van goedkope schuursponsen, ook die tijd is voorbij!
Je beschrijft in alle ernst nu
100 jaar onderzoek en zonder iemand speciaal te viseren
het constante gevecht met de tags en slabakkende krachten.
Je staat erop
Mark en Abigail of hoe ze tegenwoordig ook heten
met een tremolo
in ‘de soms moeilijke omstandigheden’
persoonlijk
te danken
en je zegt niet te willen uitweiden over de ellende
met de warmte... (Hilariteit, waar ben je?)
en het lawaai.
Je onderlip trilt, voor de goede verstaanders
het teken voor de brok in de keel.
Je besluit met een oogopslag en een passend citaat.
Een applausje valt plat op de grond, als een tank
komt het gefezel erover gereden.
Iedereen wacht.
Een druipend boeket is op komst, het komt
van ver,
het komt eraan,

[p. 106]

 

je neemt alvast

 

een paar vaste uitdrukkingen mompelend

 

de pomponnetjes

 

in ontvangst.

 

 

 

Het is natuurlijk niet alleen

 

met opgeheven hoofd in het ijle

 

wat dealen met aangebrande feiten.

 

 

 

Het is ook een traan laten op het juiste moment

 

en dat beetje veerkracht in de haren

 

in die flagrante laatste minuut.

 

 

 

Waar blijft de stem die ‘Loop door’ zegt? ‘Wees blij’?

 

Je knipoogt naar de verbijsterde planten.

 

Je streelt nog een polyester volume.

 

Je draait je om in de lift

 

- wat ben je vermoeid en vermagerd -

 

en je kijkt naar je voeten

 

tot je, tot je, vooruit soepele schuifdeur,

 

tot je gedaante gewist is.

 

 

 

Probeer altijd lager te slapen dan het hoogste punt dat je die dag

 

hebt bereikt.