Terras. Jaargang 2017 (12-13)

[p. 217]

Alvydas Šlepikas
Twee gedichten
Vertaling: Anita van der Molen

Zinspeling op een gedicht

Die vrouw belandt geheel bij toeval in zijn blikveld in het park
Natgeregend in de ochtendvroegte, onder enorme, oude en hopeloos eeuwige bomen
Ze draait zich om en wordt de waarnemer gewaar, haar oogopslag als van een angstig dier
Verbaast ze zich of vergeet ze haar stappen te tellen en raakt in de war
Zo vreemd en zo dwaas in de war, zelfs de duiven zijn ondersteboven en schudden hun kleine,
Onnozele kopjes vol van de zee van het vorige jaar

Als alles blijft zitten in de kamers van mijn fototoestel en dan plots naar buiten springt
Terwijl ik van niets weet en niets hoop en op geen enkel reddingsplan voor mezelf kan vertrouwen
Wanneer de hemel met vochtige vingers het parapludak beklopt
Wanneer ik bang word van haar ogen, wanneer ik hunker naar haar tred
De vrouw van wie enkel het silhouet nog bestaat,
En slechts een tierende blinde met reusachtige schreden dichterbij komt

Slechts de door regen gestreelde tijd dichterbij komt en gaat

[p. 218]

Verblekend fresco

verblekend fresco licht zandbruin gekleurd
aan een kerkmuur uit de renaissance
Christus' brood brekende handen worden al zwart
een gebarsten gelaat
elk jaar diept de spleet verder uit

boven de hoofden
tegen de koepel
glas-in-lood o zo dun - de tijd
sloeg een aantal ramen kapot - ze zijn vervangen en nu
doodgewoon
door de gewone - schijnt een gewone winterdag
door de rode - een rode:
takken van een rode esdoorn reiken om lief te kozen
het patina hoofd van de kerk

ik zit geknield
en kijk met het hoofd in m'n nek naar de opgaande damp
uit mijn mond
ik bid niet:
ik ben zestien jaar oud
te oud om nog te geloven
te jong om alweer
te geloven

de sopraan van mijn moeder
stuitert rond in de bogen van de kerk
dwaalt rond
tot de hoogste noot is bevroren
bij de rode winterdag

Christus kijkt naar mij
vanuit het eeuwenoude fresco
en doorgrondt al mijn gedachten zelfs
mijn erotische dromen, vullend de ruimte tussen school en de kerk
ik kniel in de koude en halflege naaf
haast tegen de hemelboog

[p. 219]

 

zingt een in moeders keel neergestreken

 

vogel

 

 

 

aan de andere kant

 

van de muren

 

weergalmt het geronk van motoren -

 

mijn kameraden de centauren

 

zoeken de dood:

 

 

 

ik zie mijzelf, niet meer in leven, onder een zwaar, nog reutelend

 

beest - zijn stinkende bloed

 

gutst op mijn gezicht

 

op de sneeuw

 

op een rode winterdag

 

 

 

uit het afbladderende fresco wil Christus mij

 

met de ogen geloken iets zeggen

 

 

 

ik kniel met het hoofd in de nek

 

en bid niet