Terras. Jaargang 2016 (10-11)

[p. 14]

Paul Celan
Stenen, ijzer, raten van glas
Vertaling: Ton Naaijkens

Als de deur, als de deur
ga je open, immer, midden in
de muren.

Muren: stenen
oogleden. Mensen-
oord.

Hoe
lang, zeg,
lagen wij tweeën in de sneeuw?
Hoe
lang?

Want, niet waar: we blijven
wit.

*

ROND JE GEZICHT de dieptes,
dieptes blauw en grauw,
het zingende, gerijpte -
wit, vervaagd o vrouw.

De treeloze afgrond,
hij gaapt als open lot -
het val-en-val-nu klinkt
en pas de tred tot slot.

[p. 15]

 

De gierensnavels breken

 

zich van jou zelf vrij -

 

geluiden zo kaukasisch

 

in het grote enerlei.

 

 

 

*

 

 

 

VLOEIEND GOUD, in de aard-

 

wonden op te merken,

 

en jij, als zoveel monden buiten en binnen

 

misvormd als waarschuwing

 

door zin en noodsein.

 

 

 

Aan de verzegelde, rijpe

 

scheuten van de lip-

 

bloem - de weerspannige, ook

 

hier luistert hij zich door.

 

 

 

*

 

 

 

HET AAN HET BRANDIJZER HIER

 

voorbij getolkte Ginds:

 

 

 

zo makkelijk, van lofgezang,

 

raakt iemand als wij

 

niet verzadigd.

 

 

 

Door zes vonken aan

 

gestuurde hardheden

 

volgen. En geen

 

 

 

Terloops.

 

 

 

*

 

 

[p. 16]

 

KLEM OPEN, KLEM DICHT

 

 

 

(Nu eens de kling, dan de schede, dan weer geen.

 

 

 

Niets is verloren, niets uitverkoren,

 

Een zegt er één.)

 

 

 

*

 

 

 

RATEN VAN GLAS, in

 

stenen glans gekookt,

 

van kommer doorblazen,

 

gastvrij,

 

 

 

je klettert erdoor,

 

door allemaal,

 

een oliedrop op

 

zoek naar lont, van louter

 

verlies en versterring.

 

 

 

*

 

 

 

SCHRIJF je niet

 

tussen de werelden in,

 

 

 

leer rakelijks

 

langs het tranenspoor

 

leven.

 

 

 

*