Klaske Havik
Made in Monster
Tussen Den Haag en Hoek van Holland bevindt zich een surrealistisch landschap dat niet stedelijk is en geen platteland. Hier, onder eindeloze glazen daken, groeien miljoenen tomaten en paprika's, amaryllissen en orchideeën. Hier is het vlakke land volgebouwd met glas, hier breekt het licht anders, hier zijn de nachten paars en nooit meer donker, hier verliest men elk gevoel van schaal.
Op een herfstdag in 2013 dwaalt een groep studenten door het Westland, doorweekt door een zware regenbui. Er zijn nauwelijks bomen, de glazen wanden zijn hard als het asfalt. Een bakstenen woonhuis als vreemde herinnering aan een huiselijker wereld staat langs de weg, rondom geen tuin maar glas. Vrachtwagens en een tractor op de oprit.
Ze stappen de glazen wereld in. Binnen heerst complete controle, de temperatuur, luchtvochtigheid, de samenstelling van de grond. In een machinekamer computers die op afstand ramen openen en schermen voor glazen daken schuiven. Op een digitale wereldkaart reizen de amaryllisbollen met exotische namen, gekweekt in Monster. De controle is onwerkelijk. Het glas, het licht, de nevel binnen, de druppels op het glazen dak van de voorbije regen, de planten, groeiend, wachtend, alles ademt kwetsbaarheid.
Hoe kunnen we dit glazen landschap lezen? Zijn het gebouwen, is het een eindeloos overdekt landschap, of een zee van glas? Zijn het breekbare fabrieken, kristallen moestuinen of futuristische boerderijen? Is het nog natuurlijk wat hier groeit, hoe kwetsbaar is perfectie?
Hinke Majoor, Kasia Uchman en Tasdeas Riha zochten naar woorden, naar een weg door dit landschap opgebouwd uit onzichtbare interne werelden, weggestopt achter reflecterende glazen wanden. Een archipel van verborgen eilanden. Bewegend tussen de eilanden worden zo nu en dan concepten en fragmenten zichtbaar, die een doorzicht bieden op het onleesbare daarbinnen. In plaats van ze letterlijk te beschrijven probeerden Hinke, Kasia en Tadeas deze fragmenten in drie delen te vatten: bij beelden uit het Westland zochten zij telkens een associatief beeld, en benoemden aan de hand van de twee beelden concepten als Fragiliteit (Fig 1 en 2) en Weerspiegeling (fig 3 en 4).
Noot: Het hier getoonde werk maakte deel uit van de Master studio ‘Ways of Doing’ over het Westland (2013-14) Faculteit Bouwkunde TU Delft.
Auteursrechtelijk beschermd
