Van Aaf tot z
Bedbank
Iedereen weet hoe het werkt als je een huis koopt. De taal die makelaars gebruiken, staat op geen enkele wijze in verband met de werkelijkheid. Een huis met veel authentieke details is een huis in staat van verbrokkeling. Een mogelijke extra slaapkamer is een nis waar een normaal mens alleen een bezem en een stofzuiger in zou zetten.
Dat weet je. Daar hou je rekening mee, als je Funda leest, en nog eens leest, en (dit komt vooral bij huiszoekende vrouwen voor) op een gegeven moment zelfs uit hebt.
Maar als je een vakantiehuis wilt huren, moet je opnieuw beginnen om de taal der huizenaanbieders te doorgronden.
Zo kwam ik er, na jaren vakantiehuisjes zoeken, pas dit jaar achter wat een ‘urbanisatie’ is. Je komt de term vaak tegen in advertenties voor vakantiehuizen in landen als Spanje en Portugal. Wat blijkt een urbanisatie te zijn? Zo'n enge groep witte of terracotta nieuwbouwhuisjes, vaak aan de rand van een al veel te volle strandstad als Marbella of Faro, tegen een heuvel aan gebouwd, aan een achtbaanssnelweg.
Ook slinks: de formulering 2-4 personen. Let maar eens op. Veel huisjes worden aangeboden voor 2-4 personen. Nu zocht ik dus aanhoudend naar een huisje voor vier personen, en vond die formulering altijd wat raar. Natuurlijk is een huisje voor vier personen ook altijd prima bruikbaar voor twee personen, dacht ik steeds.
Maar wat hier altijd bedoeld wordt, is: er is maar één slaapkamer. De andere ‘slaapkamer’, voor de resterende twee personen dus, is een bedbank, die midden in de woonkamer staat, die toch al niet heel groot is, want het is een vakantiehuisje, en vast ook niet heel comfortabel.
Sindsdien zoek ik op vakantiehuisjes voor ‘4-6 personen’. Dat werkt beter.
Maar ook een op het eerste gezicht eenduidig woord als zwembad kan door huizenverhuurders breed opgevat worden. Een grote opblaasbare tobbe is ook een zwembad. En een leegstaand bassin van beton ook.
Daarom boekte ik uiteindelijk een huis bij twee Spaanse verhuurders die benadrukten wat ze allemaal niet hadden. ‘We hebben geen zwembad, maar wel een stromende rivier’, stond er op hun site. ‘We hebben geen tv met honderd zenders, maar wel een sterrenhemel met miljoenen sterren.’ En zo ging de opsomming nog even door. Ze hadden ook geen wifi, maar wel, geloof ik, een moestuin. Of een ezel.
Dit bleken huizenverhuurders te zijn die geen contract wilden opsturen en geen aanbetaling hoefden ‘omdat we in de goedheid van de mens geloven’.
Prima. De aanstaande zomervakantie zal uitwijzen of dit pure eerlijkheid of een geheel nieuwe vorm van bedrog is.
Aaf Brandt Corstius
Auteursrechtelijk beschermd
