● Publiekelijk
Mensen vinden het natuurlijk aardig als anderen met wie ze het (al of niet terecht) oneens zijn, aan wie ze een hekel hebben of tegen wie ze wrok koesteren, belachelijk worden gemaakt of voor schut worden gezet. De slachtoffers denken daar beslist anders over. Of men scheldwoorden of scheldpartijen waardeert, hangt in hoge mate af van de vraag of men aan de kant staat van de schelder of van de bescholdene.
Nu is het natuurlijk geen ramp als men van zijn medemens in de dagelijkse omgang een scheldwoord krijgt toegevoegd - ofschoon het, in tegenstelling tot wat het spreekwoord beweert, wel degelijk pijn doet en soms diep kan kwetsen. Onaangenamer is het wanneer het gebeurt ten overstaan van publiek, voor een volle zaal, op de televisie, of in een veelgelezen blad. Het effect wordt nog versterkt als de schelder iemand is die in aanzien staat.
In vrijwel elke krant treft men korte stukjes aan die vroeger met ‘cursiefje’ werden aangeduid en die tegenwoordig ‘column’ heten. Daarin wordt meestal een nogal persoonlijk commentaar gegeven op een toestand of recente gebeurtenis. Sommige columnschrijvers hebben een zekere faam en staan ook als letterkundige hoog aangeschreven. Zulke artikeltjes hebben vaak een hoge leesdichtheid, wat voor een deel te danken is aan het feit dat ze kort zijn, dat de auteurs ervan ongezouten ‘de waarheid’ kunnen schrijven - in de redactionele kolommen wordt meer reserve in acht genomen - en ze vaak populaire meningen verkondigen over onderwerpen of personages die algemeen in de aandacht staan. En dat doen ze met een soort ironie of sarcasme, waardoor het gerecht een kruidiger smaak krijgt.
Auteursrechtelijk beschermd