|
| |
| |
| |
Guido Gezelle
Moederken
Uit ‘Volledig dichtwerk’ (1998).
| |
Petite mère
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
Paraîtra bientôt dans ‘Un compagnon pour toutes les saisons’, Autres Temps, Marseille.
| |
| |
| |
Guido Gezelle
Waar zit die heldere zanger
Waar zit die heldere zanger, dien
ik hooren kan en zelden zien,
dees blijden Meidagmorgen?
Hij klinkt alom de vogels dood,
bij zijnder kelen wondergroot'
Waar zit hij? Neen, 'k en vind hem niet,
maar 'k hoore, 'k hoore, 'k hoore een lied
het kettert in de dreven.
Zoo zit en zingt er menig man,
vroegmorgens op 't getouwe, om, van
langlijdend lijwaadlaken.
De wever zingt, zijn' webbe deunt:
de la klabakt, 't getouwe dreunt;
de spoelen heen, in 't garen.
Zoo zit er, in den zomer zoel,
een, werpende, op den weverstoel
zijn duizendverwig garen.
Wat is hij: mensche of dier of wat?
Vol zoetheid, is 't een wierookvat,
onzichtbaar, reuke in branden.
| |
| |
| |
Où est ce chanteur que j'entends
Où est ce chanteur que j'entends,
mais n'aperçois presque jamais,
en ce joyeux matin de mai?
Tout autre chant meurt sous sa voix
quand, de sa gorge, à coups puissants,
à travers les champs et les bois.
Où est-il? Je ne le vois pas.
Mais je l'entends, j'entends, j'entends
qui sème aux sentes ses éclats.
Tel, tôt matin, maint tisserand
au métier va s'asseoir, chantant,
faire bon linge, dur au temps.
Il chante, son métier vrombit.
Lame claque, navette glisse.
Vont et viennent les fils
mollement menés par les lices.
Ainsi, pendant le doux été,
aux verts feuillages d'un métier
quelqu'un recueille et lance
d'autres fils, de mille nuances.
Qu'est-il? Homme, animal? Est-ce un
encensoir? D'invisibles mains
d'anges seraient en train
d'y brûler suaves parfums.
| |
| |
| |
Wat is hij? 't Is een wekkerspel,
vol tanden fijn, vol snaren fel,
van sprekend goud, gebonden.
Hij is... daar ik niet aan en kan,
een sparke viers, een boodschap van
als waarder menschen waken.
Horkt! Langzaam, luide en lief getaald,
hoe diep hij lust en leven haalt,
Nu piept hij fijn, nu roep hij luid':
en 't zijpzapt hem ter kelen uit,
Geteld, nu tokt zijn taalgetik,
als ware 't op een marbelstik,
van 't snoer gevallen, dansen.
Geen vogel of hij weet zijn lied,
zijn' leise en al zijn stemgebied,
't En deert mij niet, hoe oud gedaagd,
dat hij den zangprijs henendraagt,
mij rooft de dichterkroone!
Want mensche en heeft u nooit verstaan,
noch al uw' rijkdom recht gedaan,
Uit ‘Volledig dichtwerk’ (1998).
| |
| |
| |
Qu'est-il encor? Les hautes cordes,
les fines dents, les bouches fortes
de carillon qui parlent d'or.
Il est l'inabordable, un feu
jaillissant, un message comme
pour servir de demeure aux hommes.
Écoute! Aimables, lentes, fortes,
comme de mille tuyaux d'orgue
ses trilles de vie et d'ardeur.
Il gazouille puis chante haut.
De son gosier, une à la fois,
qui s'en vont rouler sur les toits.
Comme les perles d'un collier
qui s'est dénoué glissent
puis sur le marbre rebondissent.
Aucun oiseau dont il ne puisse
rendre le chant, la tessiture,
de sa voix, prendre la nature.
Peu me chaut, si vieux que je sois,
de n'être le premier poète.
bel oiseau, seront tous pour toi.
A-t-on jamais rendu hommage
à la richesse de ta voix,
rossignol, des chanteurs le roi.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
Paraîtra bientôt dans ‘Un compagnon pour toutes les saisons’, Autres Temps, Marseille.
| |
| |
| |
Guido Gezelle
Traagzaam trekt de witte wagen
Traagzaam trekt de witte wagen
door de stille strate toen,
en 't is weenen, en ‘is klagen
dat ze bin’ de wijte doen!
Stap voor stap, zoo gaan de peerden,
traagzaam, treurig, stille en stom,
en zij kijken, of 't hun deerde,
dikwijls naar hun' Meester om;
naar hun' Meester, die te morgen
zijn beminde peerdenpaar,
onder 't kammen en 't bezorgen,
zei de droeve nieuwemaar.
‘Baai,’ zoo sprak hij, ‘Baai en Blesse,
heden moeten... stille! fraai!
moeten wij naar de uitvaartmesse,
met den wagen, Blesse en Baai!’
En toen, na zijn hand te doppen
in 't gewijde water klaar,
zegent hij de hooge koppen
van 't onachtzaam peerdenpaar.
En hij kust en kruist ze beiden,
en ‘gij,’ zegt hij, ‘Blesse en Baai,
moet een lijk naar 't kerkhof leiden,
Baai en Blesse, stille! fraai!
Schuimen zoudt ge en lastig zweeten,
zoo 'k u zonder wete liet
van de mare, en zoudt verheeten,
gave ik u den zegen niet!’
En hij zelve kruist en wijdt hem,
eer hij ze in den breidel vangt,
met het water, dat bezijd hem
aan de ruwe bedspond hangt.
Want hij slaapt bij zijne beminde
| |
| |
| |
Le char blanc va lentement
Le char blanc va lentement
et sous la bâche on entend
geindre, gémir les pleureuses.
Pas à pas marchent les bêtes,
détournant souvent la tête
vers leur Maître, hébétées.
Vers leur Maître qui, tantôt,
entre pansage et peignage,
transmit le triste message
‘Bai’, dit-il, ‘Bai et Balzane,
il vous faut... Sages! Assez!
à l'église, Bai, Balzane.’
Ensuite, après avoir pris
au bénitier un peu d'eau,
les hauts fronts il a bénis
Il les bénit, les embrasse:
Il vous faut mener un corps,
Balzane et Bai, à la place
qui l'attend, au champ des morts.
Vous seriez couverts d'écume,
et de sueur sous le chaud
si ne vous bénissais d'une
croix bénite, allons, il faut’.
Avant de passer les brides
prise au chevet de son lit.
Car il dort près de ses bêtes
| |
| |
| |
peerden en bezorgt ze trouw,
trouwer als voor eigen kinde
Hij besproeit, en met gewijden
pallem speerst hij peerd en stal,
om de lijkvaart te bevrijden
Ha! wie weet hoe veel gevaren
die niet hebben uit te staan,
die met peerden, - God bewaar' hen! -
die met hunne meesters gaan?
Traagzaam rijdt en rolt de wagen,
treurig door de strate voort,
en 't is krijschen en 't is klagen,
dat men onder 't dekzeil hoort.
Stap voor stap zoo gaan de peerden,
ziende naar hun' meester om;
stap voor stap, als of 't hun deerde,
traagzaam, treurig, stille... en stom!
Uit ‘Volledig dichtwerk’ (1998).
| |
| |
| |
bien-aimées, qu'il soigne autant
qu'à le faire serait prête
D'un rameau de buis asperge
soit préservé de tous maux!
Qui dira de quels dangers
ce geste aura su, peut-être,
- Dieu nous garde! - protéger
les chevaux comme le maître.
Par la rue le char avance,
Ce sont pleurs et c'est navrance
que sous la bâche on entend.
Pas à pas, les chevaux peinent,
regardant vers le Maître et
pas à pas, chagrins, se traînent
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
Paraîtra bientôt dans ‘Un compagnon pour toutes les saisons’, Autres Temps, Marseille.
| |
| |
| |
Guido Gezelle
Casselkoeien
Aanschouwt mij, hier en daar,
die, louter bruin van haar,
als zooveel blommen bloeien,
in 't gers en in de zon, die, zinkend henentiet:
die, rood, het roode veld vol roode vonken giet.
't is prachtig, hoe de huiden
van vouwe en verwen luiden;
't is prachtig, hoe ze staan, gebeiteld en gesneên,
lijk beelden, over heel die wijde weide heen.
Daar zijnder, roode als vier;
naar bijkans zwart bier doende;
beglinsterd en beglansd: van vel en verwigheid,
gelijk en ongelijk, - terwijl de zonne beidt.
Al langzaam langer speelt,
dwersdeur de weidegronden,
't zij welker koe een beeld
en, wangedrochtig groot, in 't donker gers, voortaan,
zie 'k zwarte spoken van gevlerkte koeien staan.
Goên nacht! De zonne beet
ten neste neêr: tot morgen
en oogen aast, verborgen:
de koeien zijn voorbij, gedelgd en uitgedoofd,
en... morgen weêr, ontwekt ze 't blinkend zonnehoofd.
Uit ‘Volledig dichtwerk’ (1998).
| |
| |
| |
Vaches de Cassel
dans leur brune splendeur,
dans l'herbe et le soleil qui, se noyant, constelle,
rouge, le rouge champ de rouges étincelles.
Partout, quelle splendeur!
les plis et les couleurs.
Et splendides à voir, sur toute l'étendue
des prés se découpant, leurs lignes de statues.
luisantes, rutilantes, peaux et poils pareils
et pourtant si divers dans le tardif soleil.
Lentement, sur l'herbage,
Monstrueusement grands dans l'herbe sombre
je vois les noirs fantômes de vaches ailées.
Les vaches sont passées, éteintes, épuisées.
Demain le grand soleil viendra les réveiller.
Traduit du néerlandais par Liliane Wouters.
Paraîtra bientôt dans ‘Un compagnon pour toutes les saisons’, Autres Temps, Marseille. |
|
Auteursrechtelijk beschermd