Schriftuerlicke liedekens met noch sommighe lofsangen ende ghebeden

[Mijn siele looft den Heere]

Na de wijse: Van drie Brugghelinghen.

Mijne siele ^alooft den Heere
Want hy heeft so heerlick ghedaen
Looft ende prijst hem seere
Die u in zijn ghenade heeft ontfaen
Die u dede zijn woort verstaen
Die u leyde op de rechte baen
Tot den eewighen leven aen.

Ickt socht hem in duysterheden

Die mijn ^bsiele so seer bemint
Ick en vant hem tot gheender steden
Doen ick ^cvleeschelick was ghesint
Als ick was der werelt vrint
Ende volchde den ^dLeyders blint
Na den wille vant ^everloren kint.

Och waer sal ick hem gaen soecken

Die my so lief heeft ghehadt
Ick en vinde hem in gheenen hoecken
Vander Babylonische stadt
Want haer herders zijn ^fdroncken en madt
Sy verlaten den rechten padt
En soecken al der werelt schadt.

O ghy hoochste ^gHerder verheven

Boven alle ^hherders fijn
Wilt my doch te kennen gheven
Waer u wellustighe weyden zijn
O Hemelsche ⁱMedecijn
Lavet my met uwen claren wijn
Plant u liefde recht int herte mijn.

Tot der Schrift dat ick my keerde

Seer verblint was mijn verstant
Maer de ^kgheest Gods die my leerde
Die leyde my metter hant

a Psa.103.10 ende 104.1.1
Tob.13.1.

b Cant.3.1.

c Rom.8.5.

d Mat.15.14

e 2.Thes.2.5

f Esai.28.7.
Lev.10.8.
Ezec.14.21.

g Ioan.10.11.
Ezech.34.11

h 1.Pet.5.4.

i Matt.9.12.
marci.1.17.
Luce 1.11.

k Ioan.14.

[fol. 200v]

 

Tot in des Vaders lant

 

Daer ick Christum den Heere vant

 

Een so lieffelicken jonghelinck playsant.

 

In Esdra vant ick gheschreven

 

Hoe dat dese ^lIonghelinck fijn

 

Op Syons berch verheven

 

Croonde de wtuercoren zijn

 

Doen dacht ick, o soet aenschijn

 

Mocht ick oock deelachtich zijn

 

Dat goet der wtvercoren dijn.

 

Soeckt ^mmy, ghy sult my vinden

 

Wt dese woorden verstont ick dat

 

Die Gods woort doen, dat zijn sijn vrienden

 

So ⁿick las in een ander bladt

 

Elders stont van de ^oheylighe stadt

 

Die den ^pEnghel metter maten madt

 

Maer dese woorden en verstont ic niet plat.

 

Wat stadt mach doch dit wesen

 

Dacht ick menichmael in mijn ghemoet

 

Het is Gods Ghemeynte ghepresen

 

Dit leerde my de gheest Gods goet

 

Maer sy is ^qoverdeckt met bloet

 

Door het lijden datmen haer aen doet

 

Om tghetuyghenisse van Christo soet.

 

O ghy schoonste onder den wijven

 

Hoe staet ghy hier dus mismaeckt

 

Waerom ^rwiltmen u dus verdrijven

 

Daer ghy altijt na vrede haeckt

 

Weten sy niet dat die u ghenaeckt

 

Dat hy den ooghappel gheraeckt

 

Vanden Heere die u heeft ghemaeckt?

 

Ick heb sprack sy de schoone

 

Voor de ^swerelt ghetoont de rechte leer

 

Maer de Wachters van Babels throone

 

Die wonden en sloeghen my so seer

 

Nochtans ^ten swijghe ick nemmermeer

 

Te vercondighen den lof ende eer

 

Van mijnen bruydegom, God, ende Heer.

 

O ghy ^vschoonste onder den vrouwen

 

Hoedanich is doch uwen vrient

l 4.Esd.2.43
Apoc.7.

m Mat.7.7.
Luce 11.9.

n Ioan.15.14.

o Apoc.21.2.

p Sach.2.8.

q Esa.64.23.
Apoc.19.13.

r Cant.5.9.
Heb.12.14.
Psal.17.8.
Sach.2.1.

s Bar.4.5.
Deut.33.29.

t Esa.62.2.

v Can.5.9.

[fol. 201r]

 

Och mocht ick hem eens aenschouwen

 

Die mijn siele so seer bemint

 

Doen sprack sy, O lieve kint

 

Vanden Hemel ^xhemelsch ghesint

 

Een sodanighe is mijne vrient.

 

O ghy schoonste ^yonder den vrienden

 

Die my u liefde hebt ghejont

 

Mocht ick u daer buyten vinden

 

Ende cussen aen uwen mont

 

O Heere maect mijn siele ghesont

 

En verlaet ^zmy tot gheender stont

 

Want ick begeert van herten gront.

 

Doen ick hem hadde ghevonden

 

Den Heere der gheloovigher fijn

 

Doen begeerde ick te wesen ontbonden

 

Van alle den ^avalschen schijn

 

Al wat ^bmenschen leeringhen zijn

 

Die schoude ick ghelijck fenijn

 

Ende hielt ^cmy aen den rechten wijn.

 

Hoe ^dwonderlick zijn uwe wercken

 

O Heer almachtighe Godt

 

Wilt my in uwer waerheyt stercken

 

Wapent my door u ghebot

 

Weest my een ^evaste borcht en slot

 

Teghen al der werelt spot

 

Want sy ^fachten u kinderen sot.

 

Gods edele ^gvolck ghepresen

 

Is ter werelt in groot gheween

 

Vervolcht, ter doot verwesen

 

Ghelijck den ^hverworpenen steen

 

Mijn leven moet worden ghemeen

 

Met desen lieden een

 

Want het is Gods volck en anders geen.

 

Nu doet na Paulus rade

 

Hy doet ons een schoon vermaen

 

Dat wy des ⁱHeeren ghenade

 

Niet te vergeefs en souden ontfaen

 

Lieve broeders en wilt u niet verslaen

 

Als u ^kalle menschen versmaen

 

Want so hebben sy altijt ghedaen.

x 1.Co.15.47

y Can.5.9.

z Psa.27.9.

a 1.The.5.22

b Matt.15.9.

c Apo.13.16.

d Apo.15.3.
Psa.149.

e Psa.144.2.

f 1.Cor.4.9.

g 2.Cor.4.8.
Ioan.16.2.

h Psa.118.
Acto.4.3.
Num.23.11.
Matt.21.42.

i Esa.49.8.
2.Cor.6.1.

k Matt.5.11
Luce 6.12.

[fol. 201v]

 

Het moet doch also wesen

 

Hier op des werelts termijn

 

Dat de quade worden ghepresen

 

En Gods kinderen vervolcht moeten zijn

 

Maer O alle ghy gheloovighe fijn

 

Vreest u ^lniet voor druck en pijn

 

Want het sal noch eens al beter zijn.

 

Looft den Heer der heyrscharen

 

Van zijn groote barmherticheyt

 

God ^mdie quam int vleesch hen openbaren

 

Dats een groote verholentheyt

 

Zijn ⁿschapen heeft hy selve gheweyt

 

So hy hadde toe gheseyt

 

Looft den Heere inder eewicheyt.

l Esa.51.78.
Matt.10.28.

m 1.Thes.4.16.
1.Ioan1.14
Bar.3.38.

n Eze.34.11.