De Revisor. Jaargang 17



[pagina 43]
Joseph Brodsky In Italië Voor Roberto en Fleur Calasso Ook ik woonde ooit in een stad, waar hoog boven het loof standbeelden groeiden, waar de plaatselijke filosoof, sik vooruit, met de kreet ‘Onteer! Onteer!’ door de straten rende en een oneindige kade het leven kort maakte. Nu zakt daar de zon en worden kariatiden verblind. Maar zij die mij meer dan zichzelf hebben bemind zijn niet meer in leven. Het voorwerp van achtervolging kwijt, snuffelen de honden aan de restjes, en hierin schuilt hun gelijkenis met herinneringen, met het lot der dingen. Zonsondergang. Verre stemmen. ‘Opgerot! Tuig!’ in vreemde maar zeer begrijpelijke klanken. En de beste lagune ter wereld met z'n in goud geklonken duiventil schittert en wekt tranen op in een pupil. Wanneer niemand nog langer van hem houden kan of wil, verbergt de mens, die uit afkeer geen moment bereid is tegen de stroom in te zwemmen, zich perspectivisch. Vertaald door Peter Zeeman