De Revisor. Jaargang 10

[p. 38]

Stéphane Mallarmé

Le vierge, le vivace et le bel aujourd'hui
Va-t-il nous déchirer avec un coup d'aile ivre
Ce lac dur oublié que hante sous le givre
Le transparent glacier des vols qui n'ont pas fui!

Un cygne d'autrefois se souvient que c'est lui
Magnifique mais qui sans espoir se délivre
Pour n'avoir pas chanté la région où vivre
Quand du stérile hiver a resplendi l'ennui.

Tout son col secouera cette blanche agonie
Par l'espace infligé à l'oiseau qui le nie,
Mais non l'horreur du sol où le plumage est pris.

Fantôme qu'à ce lieu son pur éclat assigne,
Il s'immobilise au songe froid de mépris
Que vêt parmi l'exil inutile le Cygne.

Plusieurs sonnets,     II

[Vertaling]

Het prachtig, levenskrachtig, maagdelijk vandaag,
zal dat doen scheuren nog met dronken vleugelslagen
dit hard vergeten bergmeer onder rijm gedragen
door heksend gletsjerglas van vluchten ongeslaagd?

Ik ben herinnert zich een zwaan uit vroeger tijd
voortreffelijk maar zonder hoop blijft zich bevrijden
die aan zijn woongebied geen zangen wilde wijden
toen de steriele winter blonk van ledigheid.

Dit witte wee gelegd door de ontkende ruimte
ontschudt de vogel aan zijn hele halsgepluimte
maar niet zijn buikdons aan de gruwel van de vloer.

Schim die uit pure schitter aantoont te bestaan
en die voor kille afkeerdroom niet meer verroert
die in zinloze ban bekleed wordt door de Zwaan.

[p. 39]

Le tombeau de Charles Baudelaire

Le temple enseveli divulgue par la bouche
Sépulchrale d'égout bavant boue et rubis
Abominablement quelque idole Anubis
Tout le museau flambé comme un aboi farouche

Ou que le gaz récent torde la mèche louche
Essuyeuse on le sait des opprobres subis
Il allume hagard un immortel pubis
Dont le vol selon le réverbère découche

Quel feuillage séché dans les cités sans soir
Votif pourra bénir comme elle se rasseoir
Contre le marbre vainement de Baudelaire

Au voile qui la ceint absente avec frissons
Celle son Ombre même un poison tutélaire
Toujours à respirer si nous en périssons.

[Vertaling]

De in de grond verborgen tempel spreidt robijnen
en modder uit de grafmond kwijlend van riool
vol gruwel heel de muil van enigwelk idool
Anubis waaromheen woest blaffend vlammen deinen

of dat nieuw gaslicht de verloenste koordlont twijne
uitvaagster welbekend van schandedracht frivool
jaagt brand het in een schaam waarin geen sterven school
welks vlucht lantaarngewijs de slaap zoekt buiten 't zijne

welk loof in steden zonder de beloofde nacht
gedroogd zal kunnen zegenen als zij weer zacht
neerzitten aan het marmer loos van Baudelaire

ten sluier bevend in afwezig Haar omslaan
Diegeen wier Schaduw zelf een gifstof ten verwere
steeds in te ademen al sterven wij eraan.