De Revisor. Jaargang 10

[p. 17]

Hans Verhagen
De eerste man op de zon

Ik herken haar,
met een mondvol witte
chocolade staat ze
op de straathoek;
in haar krulletjes ritselt,
als een strijkage die ons
nog even verbindt,
nog altijd dat briesje
van haar.

Woensdagnamiddag - terwijl
ik nog ruik hoe ze geurde
bespeur ik tersluiks
m'n bevende hand,
waarmee ik ten lange leste
leerde schrijven.
Zij staat gebogen maar ik ga gekromd.

Ah, de afstand! Die wind!
De tijd en de ruimte en
dat vlammetje van
dat eeuwige kind.
(Haar water.)

Blindelings,
bevangen en bezeten,
kijk ik uit over het glazuur van de komende N,
en denk niet meer;
ik tuur en tuur en zie niet meer,
en staar me dood
op die enkele kleine sekonde die teloorging.

(Want de vlaggen waren al verhangen:
uit lage nevels die ik afgedreven dacht
staken draken, die ik overwonnen waande -
Zou ze slapen?

Zal ze mij vergeten zijn
zonder een traan te laten?
Houdt iemand nog de wacht?)

[p. 18]

 

Haar mond eens

 

was mijn hele;

 

haar fluistering, die van over

 

de verzamelde graven naderbijkomt,

 

het latente gevoel van een lente

 

die alleen de hare leek -

 

voor mij was weggelegd het

 

krijsen van allerlei veeleisende

 

ijskouwe schimmen die door steen heendringen,

 

even dood lijken,

 

en dan hun kankerverwekkende dansen

 

langzaamaan her-

 

vat-

 

ten.

Alles wat overbleef
van al die geluiden die doorkwamen was:
jij, ik.

Dacht ik.

Ik barstte plotseling
van de vooruitzichten, ik,
die doodgegaan was eer z'n eerste
uur geslagen had;
dacht ik.

[p. 19]

 

Man, ik zwolg in dat mensdom,

 

toen haar dijen nog van zijde waren,

 

en zij was als marsepein,

 

en een mondvol marsepein

 

nog niet zeggen wilde

 

dat je doodging

 

ging.

 

 

 

(Toen ik doodging

 

ging ik leven,

 

dichtgevroren,

 

grijsgeworden.)

Maanden gingen voorbij
alsof ik er niet bij was.
Eeuwen verstreken - en dan:
1 sekonde alsof ik bestond,
allerhande naar babyzeep ruikend,
de eerste man op de zon.

(Rivieren, aan dezelfde bron ontsprongen,
splitsten zich in steeds
giftiger tongen,
maar de platgebrande aarde hernam zich
andermaal
in mijn hart.)

(En dit gaat alsmaar door:
gras dat overgaat tot hooi,
hooi tot vuur, vuur tot God,
die weer tot leven komt,
1 sekonde,
onder de zonne van een blonde schedel,
broeiend tot ontvlammens toe.)

[p. 20]

 

Ik durfde pas te kijken

 

als je sliep,

 

ik kon mooi zingen van

 

hoe prachtig je kon zingen,

 

hoe schitterend je zweeg.

 

 

 

Ik wilde jammeren en juichen,

 

maar ik dorst niet.

 

Jij deed het allemaal;

 

ik schreef en schreef en schreef en -

 

 

 

op de hoek van onze straat

 

: narcis

 

gearceerd.

Een man brandt,
en alle voorbijgangers zwijgen;
hoofden keren, zwaar
onder de branding -
diep woedt die schuld, oh ons
daarvan te bevrijden
blijft mijn droom.

Maar alle passanten slapen
de hoek om,
waar zij stond,
mondvol slagroom.

[p. 21]

 

Jaren later:

 

uit alle hoeken en gaten

 

bloedt thans dat venster

 

in de vooravond.

 

 

 

Ik staar naar de naderende.

 

 

 

(Ik had een duif gegeten;

 

ik had een kind vergeven.)

Ik zat een vlinder achterna.