De Revisor. Jaargang 10

[p. 29]

Leo Vroman

Moire

Biezen van maanlicht vallen door de jaloezieën.
De spelende kinderen golven er zebra's van
en knipperen van hun strepen die zo nu en dan
strelende zich verknopen in hun liezen
opengaan in hun gebogen knieën
of tussen hun billen worden ingezogen.

Buiten spartelen de ruisende veren
van de klapperpalmen zilverzwart.
Hun schaduwen elkander kruisende
creëren reuzenvlerken die verward
wegvluchten weg zijn en weer
zuchtende terugkeren.

Onder de opaal verschilferende zee
schuiven parelmoer geschubde dieren.
Eindeloos weerspiegelende wieren
wuiven en wiegelen daar tegen mee.
Waar hun bestaande lijnen andere raken
vliegen en vergaan gemaande draken.
Gemaande of gewaande draken.

De zandbank is geribbeld van het verwaaien.
De wind rilt van de nachtgezangen.
De klanken worden langzaamaan drie lange
strengels twee daarvan draaiende
om een een andere om twee
wuift daar tegenin en daardoor mee.
Aldoor worden vormgeluiden even
tot hoogliederen in en weggeweven.

Biezen van maanlicht fijn en krom als haren
geworpen en verbogen door de palmblaren
strepen de speelgenootjes op het strand
en stromen van hun rugjes neer als zand
tussen hun billen gretig opgezogen.

De zee vervliest tot parelmoer gevlerk
van waaiers waar ze het water slaan.
Maar van het golven van de opalen baren
moet hun spelen in voorzichtig paren
en bedolven worden overgaan.
En in het kruisen van hun zilveren kringen
staat iets onleesbaar groots dat groots verstomt
als de nacht bloedt en de zon opkomt.

Wij zijn zo vaag als maan in water brekend
als een beeld door vlammen opgericht
nee door een vlucht van snijpunten getekend
want die vervliegen sneller dan het licht.