De Revisor. Jaargang 10

Marcel Koopman

Oog van de naald

Gezegend zij de loop der tijden
die ster en zand, vogel en vis
uit dit gedrongen zijn bevrijden.

Niets conjuncteert met zich
dan om opnieuw in zich te glijden.
Niets is in wording dat niet is.

Ik ben in kennelijke staat,
ontstaan en rotting tegelijkertijd,
beeld van mijzelf dat uit mijzelf vergaat.

Vlammen ontlaaien aan mijn tred.
Opstand tot opstanding voltooid.
De dood omarmd - herkend als tegendood.

Dagelijks

Ik ken de wegen slecht; zij kennen mij,
tikken bemoedigend mijn zolen aan.
Het grauwe vlees der straten splijt;
ik schrijd de wond in, vorst en onderdaan.

Zo breek ik ik de dag weer in
en vind de dingen ademloos
Hun ongestoorde zijn ombroedert
en omringt mij in verwachting.

Maar achter mij werkt alles na
en overlegt hoe ongemerkt
door zijstraten gevolgen sluipen gaan
die jaren later als terloops
mij in gevechtstenue voor ogen staan.

Ken ik de vaandels eindelijk:
sabel op keel. Reveille klinkt.
En weer de strijd terwijl
het giftig rode oog van mars
voorlopig niet achter de daken zinkt.