De Revisor. Jaargang 10

[p. 18]

Ger Thijs
Dode vrouwen
fragment

Zo heeft hij het zich voorgesteld:

Zij, de moeder, geleund over de slagboom met de witte en de rode strepen. Nerveuze vlekken in haar hals, toen al, zonder twijfel. Een handtas over haar schouder, die er gloednieuw en leeg uitziet: de merkwaardige eigenschap, dat ze zich voorwerpen en kledingstukken nooit eigen maakt. Alles geleend, wees er voorzichtig mee, het moet weer teruggegeven worden.

Pogingen tot koketterie: de ene witbekousde voet heeft ze in de knieholte van het andere been gelegd; steeds windt ze een lok haar om haar vinger.

Hij aan de andere kant leunend over de slagboom, groot, nog groter lijkend door de hoge pet, daaronder de witte vlek van zijn gezicht dat ik nooit zal kennen, het donkergroene uniform. Niet minder nerveus: de collega's staan op de achtergrond toe te kijken.

Boven hen klapperen de nationale vlaggen.

Ze hakkelt de vreemde taal, die ze toch dagelijks in de winkel spreekt, maar dat zijn andere woorden. Ze heeft een leerboekje gekocht om de liefdeswoorden te leren. 's Avonds zit ze in haar meisjeskamer - die ze met een zusje deelt - en stelt zinnetjes samen die ze tegen hem zeggen wil: ‘Auch ich sehe Sie gerne...’, gefluisterd, met neergeslagen ogen.

Het is bij haar opgekomen dat hij de moeite zou kunnen nemen om Nederlands te leren.

Er zijn wel twaalf winkels in het dorp, allemaal voor de Duitsers die over de grens fietsen om koffie en boter te kopen.

Ze maakt hem snel duidelijk dat ze geen winkelmeisje is, hoewel ze elkaar in de winkel hebben leren kennen. Ze is onderwijzeres, maar het zijn moeilijke tijden, geen baan te vinden. Niet dat ze niet van het werk houdt, im Gegenteil, ze vindt het prettig het grote blad van de snijmachine te laten draaien, en niemand kan zo nauwkeurig gewichten schatten als zij, nooit hoeft ze zich een tweede keer naar de meelbak om te draaien. Ze laat ook niet na te vertellen dat haar vader enkele huizen in het dorp bezit, ze wijst ze aan, ja, de winkel loopt zó goed, 's avonds kan ze niet meer op haar benen staan, maar dan moet alles nog gedweild en de voorraden moeten aangevuld, niets aan te doen.

Hij knikt en zwijgt maar, terwijl zij zenuwachtig praat en praat, het hoofd vol naamvallen en uitzonderingen, elke ontmoeting een examen. Maar ze leert zo vlijtig dat de taal al gauw tot rust komt in haar mond.

Als blijkt dat hij al wist van haar vaders bezittingen, hij heeft meteen na de kennismaking zijn informaties ingewonnen, raakt haar geluk even bewolkt. Maar dan is hij weer zo naief dat ze om hem moet lachen en zijn blozen doet haar elke angst voor doortraptheid verliezen.

Ze is intelligenter dan hij, merkt ze al gauw. Maar dat stelt haar eerder gerust dan dat het hem in haar achting doet dalen. Hij zal nooit iets voor haar kunnen verbergen.

Elk van zijn blikken, zijn bewegingen, houdt ze scherp in de gaten. Als de liefde taant, moet zij hem voor kunnen zijn, kunnen zeggen: ‘Es ist vielleicht besser wir sehen uns nicht mehr.’

Maar daar is voorlopig geen sprake van. Ze maken lange wandelingen door de bossen aan deze kant van de grens, en praten. Zij vooral: de politiek, die haar vroeger niet interesseerde, is haar specialiteit geworden, nu haar liefde zo'n internationaal karakter heeft.

Ze betoogt en expliceert, de wereldgebeurtenissen hebben geen geheimen voor haar, en ze stelt, waar nodig, een en ander in historisch perspectief. Hij loopt naast haar, gebogen om niet zo boven haar uit te torenen, zwijgt, laat zijn laarzen kraken. En laat niet af haar kennis te bewonderen, hoopt ze panisch.

Als ze zo slim was, waarom heeft ze dan toen niet beter nagedacht, heeft Jean zich vaak afgevraagd. Waarom heeft ze zichzelf niet bekend dat ze alleen maar zoveel

[p. 19]

praatte om het moment uit te stellen waarvan ze wist dat het komen moest, het moment dat het gekraak van de laarzen naast haar op zou houden, dat hij haar zou vastgrijpen en zijn lippen op de hare persen? Had ze haar afkeer van dat lichaam dat naast haar achter de blinkende knopen verborgen zat niet verdrongen, het zou allemaal zoveel beter verlopen zijn: ze was zo'n ongetrouwde juffrouw van de eerste klas geworden, zo'n stille, grijze dame, waar de hele school op drijft. En Mattie en hij, die met de jaren steeds hulpbehoevender zullen worden, hadden niet bestaan. Maar ze moest natuurlijk een man, voor dat bekrompen dorpse denken stond haar intelligentie stil.

Het misverstand.

Heeft ze niet gevoeld dat hij, als ze afscheid hadden genomen aan de slagboom, achter haar rug obscene gebaren maakte naar de collega's, dat er weddenschappen werden afgesloten: hoelang zou het hem kosten voor hij die Hollandse onderwijzeres plat kreeg? Misschien heeft ze het wel gevoeld, maar er geen betekenis aan gehecht: ze heeft bij haar vader kunnen zien hoe gemakkelijk mannen hun vrouwen verloochenen om indruk te maken op vrienden.

Het dorp spreekt schande: liefde over de grens, dat doe je niet, al heeft niemand zich ooit afgevraagd waarom. Maar ze is altijd al een rare geweest, te slim voor een vrouw. De moeder is allang in een muis veranderd die overdag in een verduisterde slaapkamer ligt, klagend dat er een slang in haar buik zit - ze heeft op de wc zijn staart uit haar aars zien kronkelen - en 's nachts in de winkel dozen koekjes leegvreet. De vader zegt dat hij zijn kinderen vrijlaat, als hij op de schandelijke verhouding wordt aangesproken: hij weet dat hij toch niet tegen de scherpzinnigheid van zijn dochter opkan. Bovendien heeft hij vier dochters aan de man te brengen, van wie een er al een zelfmoordpoging heeft gedaan, omdat hij haar de omgang met de etaleur verbood die eens in de maand uit Mijndorp kwam fietsen om de etalages te versieren met crêpepapier. En nu laat ze zich grijpen door mijnwerkers.

En ze ratelt maar door, de werkeloze onderwijzeres - als ze niets over de wereldpolitiek meer weet, laat ze hem de namen van bomen en planten in het Nederlands nazeggen. En die man in uniform naast haar denkt alleen aan zijn begeerte. Hij leidt de wandeling naar stille plekken, maar mist dan toch de moed. Ze merkt niets.

‘Berkenboom’

‘Birkenbaum’

‘Bérkenbóóm!’

‘Bírkenbáúm!’

Als ze, nog steeds met een handdruk, afscheid hebben genomen aan de slagboom, als ze gewuifd hebben en zich nog eens omgedraaid en nog eens romantisch gewuifd, holt hij het toilet van het douanekantoor binnen en laat na vier vijf rukken het zaad tegen de muren spuiten.

Als ze laat merken dat ze ook wel eens aan de andere kant van de grens zou willen wandelen, dat haar familie hem wel eens zou willen ontmoeten, als de collega's niet meer over weddenschappen praten, en zelfs een keer het woord ‘Heirat’ valt, begrijpt hij dat het hoog tijd wordt.

Ze is bezig het niet-aanvals-verdrag uit te leggen, als hij haar grijpt met sidderende handen. Hij brabbelt ‘Ich liebe dich’ en verkracht haar. De collega's hebben hem verzekerd dat hij nergens bang voor hoeft te zijn: die Hollandse vrouwen zijn zo geil, die komen drie keer klaar voor ze de grond raken.

Het verbijstert haar dat haar lichaam hem zomaar toelaat, ook al doet het pijn, of hij haar openscheurt, hij is te groot voor haar bange, droge vagina. En hij gaat maar heen en weer in de rauwe wond daar beneden.

In 't echt duurt het veel langer, denkt hij panisch. Hij steunt in haar hals en brabbelt ‘Ich liebe dich, ich liebe dich’, en blijft tenslotte bij het druppelend klaarkomen (wat pas lukte toen hij zich bij alle paniek ook nog Marika Rökk voorstelde) in een der i-klanken steken. Dan ligt hij stil op haar. Ze beweegt niet.

Ze voelt hem kleiner worden in haar lichaam om tenslotte met een zacht, zuigend geluid uit haar te glijden. Dan braakt ze.

Dat geluid, dat afschuwelijke zuigende geluid heeft háár lichaam gemaakt, niet het zijne. Dat daar beneden heeft zich met de gebeurtenis ingelaten, is vochtig geworden, is opengegaan, zonder dat zij het wilde. Alles waarmee ze haar hersens heeft volgestouwd, al haar kennis, haar scherpe oordeel, haar rijke woordenschat, wordt genadeloos gekleineerd door die hoerige lichamelijkheid daar beneden.

Misschien is toen de ziekte begonnen, heeft Jean wel eens gedacht, om de gedachte meteen weer te verwerpen, omdat hij te zeer voor de hand ligt.

De douanier streelt onhandig haar haren. Zijn zweet drupt op haar oor. Hij merkt niet dat hij haar alleen maar dieper in het braaksel drukt. Ze heft het hoofd en bijt uit alle macht in zijn hand. Hij schreeuwt en rukt zich los.

[p. 20]

Daar staat hij, de rode hand geheven, de uniformbroek op zijn enkels, schreeuwend, maar het lijkt alsof de woorden later komen dan zijn mondbewegingen.

‘Du hast es so gewollt! Du hast geredet und geredet und nur drauf gewartet! Nichtwahr...?’

Ze zwijgt.

‘Nichtwahr?!?’

Zij laat haar hoofd opzij rollen. Het bos is zo donker geworden van wat er gebeurd is.

‘Sag etwas!’

Hij hijst zijn broek op, met de niet geschonden hand. Van de andere drupt bloed in het gras.

‘Bitte Machteld, sag etwas...’

Ik kan niet meer praten, denkt ze. Ik zal nooit meer kunnen praten.

Hij loopt weg. Bij de bomen draait hij zich om en maakt een onhandige buiging.

‘Verzeihen Sie, gnädiges Fräulein...’

Ze wacht tot het geluid van de laarzen is opgegaan in het ruisen van de bomen. Dan opent ze haar mond, ademt uit en laat haar stembanden samentrekken. Er komt geluid. Ze proeft de houten spatel waarmee de huisarts de tong naar beneden drukt.

Dan springt ze op en rent terug naar het dorp. Ze moet zich wassen, onmiddellijk wassen. Ze neemt het paadje achter de huizen en gaat de schuur binnen die als magazijn wordt gebruikt. Ze vergrendelt de deur en loopt naar het kraantje.

Er is geen bloed. De vagina heeft zich gesloten en zich verborgen in het schaamhaar. Zie je wel, denkt ze, hij wil het juist, die enge mond daar beneden perst de lippen op elkaar omdat hij die kikkervisjes niet los wil laten, o nee, dat was het niet, een rib van de man, daar ging het niet om, o nee, God heeft zijn mond tussen onze benen geperst, zijn baardige oude mannenmond, dat hij via onze verkrachte onschuld alle mannen van de wereld af kan zuigen, dat is het, niets anders.

Ik moet het koud maken daarbinnen, ijs en ijskoud, dan zal het wel sterven.

Ze trekt de gescheurde onderbroek weer aan.

Ze houdt haar hoofd onder de kraan om het braaksel uit de haren te wassen. Dan gaat ze op een stapel dozen zitten. ‘Pineapples of California’ staat erop. De natte pieken plakken in haar gezicht, haar kruis is ijskoud.

Door het raampje ziet ze haar vader, die in de woonkamer de boeken bijhoudt, en haar zusters, die steeds hun onnozele, maar zo opgewekte gesprekken moeten onderbreken als in de winkel de bel is gegaan.

Ze kan zich niet meer voorstellen dat ze tussen hen in staat.

Later, als de lampen zijn ontstoken, staan de gezichten ongerust. Er wordt druk heen en weer gelopen, hoewel de winkel allang dicht moet zijn. Zelfs moeder is naar beneden gekomen, ze praat met vader, die vertwijfeld de handen heft.

Jaren geleden heeft iemand net zo de handen geheven. Een hand was rood, er liep bloed langs.

Vader komt tenslotte naar buiten om zijn brommer te halen.

De drie zusters zitten om de tafel, de handen gevouwen vóór zich. Moeder is weer naar boven verdwenen.

‘Ik heb haar nog zo gewaarschuwd, een Duitser...’

Eén barst in huilen uit: die van de etaleur. Als ze van houding verandert, weerklinkt de korrelige cementen vloer. Om haar heen de geuren van waspoeder en meel. Pineapples of California!

Daar beneden is het weer zo warm geworden. Het koestert.

Ze wast zich opnieuw.

Als het licht wordt gaat ze naar binnen, reageert niet op al de bezorgde en woedende vragen, en gaat achter de toonbank staan. Geen klant die iets aan haar kan merken.

's Middags vraagt ze haar vader vrijaf, trekt haar zondagse kleren aan en loopt naar de grens. Ze wacht kalm bij de slagboom. Er wordt gefluisterd en gelachen in het kantoor. Dan komt een douanier naar haar toe en zegt dat Helmut bij de dokter is, hij heeft iets aan zijn hand.

De volgende middag staat ze er weer.

Hij komt uit het kantoor alsof hij eruit geduwd wordt. Zijn hand is verbonden. Hij slentert naderbij, maar gaat niet tegenover haar staan. Hij krabt geconcentreerd een roestschilfer van de boom.

‘Wir müssen heiraten’, zegt ze.

Een auto stopt naast hem. Hij controleert de paspoorten en laat de achterbak openen. Ze moet opzij stappen als de boom omhooggaat. Hij draait hem omlaag. Achter haar rug komt het tegenwicht omhoog. Ze kijken samen de auto na.

‘Ich bringe mich um’, zegt ze.

Hij tuurt bedachtzaam in de verte, gaat dan het kantoor weer in, in het voorbijgaan een collega groetend.

Ze wacht, maar hij komt niet meer terug.

Hij kijkt haar na, uit een raam op de eerste verdieping. Ze loopt langzaam, gebogen, de duim gekromd om de

[p. 21]

schouderband van die belachelijke, altijd lege tas.

Vielleicht liebe ich sie wirklich, denkt hij, hoewel hij zich bij het woord ‘Liebe’ altijd filmsterren heeft voorgesteld die hem uit deze grauwheid zullen verheffen, ‘Ein schöner Mann wie du...’ zegt zijn moeder altijd. Maar vader is ook al verdwenen, en hij is geen duikbootkapitein geworden, dus in de gewone werkelijkheid is dit liefde: de mengeling van medelijden en angstige bewondering die hij nu ervaart. En het goudgalon wordt hem van de schouders gerukt, weg het IJzeren kruis, weg de juichende mensenmassa's als zijn onderzeeër opduikt uit het water.

Hij loopt naar huis, deelt zijn verbaasde moeder, die nog van geen vrouw weet, zijn voornemen mee, trekt burgerkleding aan en fietst terug, de grens over.

Hij weet niet of hij opgelucht of teleurgesteld is als ze gewoon achter de toonbank staat, een conservenblik behulpzaam in een tas helpt stoppen, voor ze naar hem opkijkt. Hij vraagt haar vader te spreken. Terwijl de onderhandelingen plaatsvinden, sluit ze de winkeldeur, en dweilt de stenen vloer.

Als er een paar maanden later dan eindelijk getrouwd wordt is de zwangerschap al goed zichtbaar. Haar zusters snoeren de gezwollen buik in, hoewel het dorp er al van weet. In de kerk valt ze flauw. Ze bonkt met haar hoofd tegen een kerkbank. Terwijl ze haar jawoord geeft voelt ze de buil zwellen op haar hoofd. Ze glimlacht. Zo neemt het lichaam zijn wraak, denkt ze. Dat is het enige moment geweest dat ze gelachen heeft, die dag. Ik ben nog goed bij, heeft ze gedacht. Mij maakt niemand iets wijs. Alles is vergeven, denkt de douanier als hij haar glimlach ziet, onder de jubelende maar valse orgeltonen. Hij grijpt haar zojuist beringde hand en drukt hem zo hard, dat de ernaast gelegen vinger begint te bloeden.

Ze wonen voorlopig bij zijn moeder in. Zo snel kan de handenwringende kruidenier zijn geld niet vrijmaken, het zijn moeilijke tijden.

Helmut begrijpt alles, hij blijkt goedmoediger dan ze dacht, hij koopt meubels van het geld dat hij gespaard heeft voor een motorfiets.

De verhuizing windt haar op. Al is het maar tweehonderd meter verder, het is toch Buitenland, het is anders, ja ik weet niet, anders, er stopt zelfs een trein. Helmuts moeder is de vriendelijkheid zelve, en dat blijft ze. Nog na maanden weigert ze hulp bij het huishouden, niet uit bezorgdheid voor de zwangere vrouw, nee, als een gastvrouw die de logé met zoveel attenties overlaadt dat hij tenslotte beschaamd vertrekt. De hele dag zit de moeder met het oor aan de radio. Ze begrijpt niets van wat er allemaal gezegd wordt, maar een zwager heet ook Goebbels. Ze wenst het ook niet te begrijpen, ze maakt afwerende bewegingen naar Machtelds uitleg: dat begrijpen wij toch niet, wij gewone mensen.

De vreemde etensgeuren gaan haar tegenstaan, en de ramen zijn hier zo klein dat er geen licht binnenkomt, en iedereen draagt hier wel eens een uniform, en wat betekent dat, die grote borden waarop staat: ‘Ein Deutschland, Ein Volk’?

In de tweede wittebroodsweek, de maagdelijkheid van de bruiloft vergeten, waagt de douanier het zich op haar te wentelen. Ze krabt, volstrekt vanzelfsprekend, zijn wangen open.

Eerst schuldbewust, dan niet beter wetend, herneemt Helmut zijn vroeger levenswijze. Een bij zijn moeder wonende vrijgezel, waar toevallig een zwangere vrouw te logeren is.

Vader doet alsof zijn neus bloedt, als ze hem op zijn verjaardag bezoeken.

Het is alsof iedereen afwachtend naar haar buik staart: wat daar uitkomt zal alles oplossen.

Ze weet zeker dat ze een monster ter wereld zal brengen, een slang zoals moeder die in haar buik heeft. Maar dat is verder zijn zorg, hij heeft het tenslotte bij haar binnengebracht. Het mag haar nu even pijn doen, aan haar ingewanden zuigen, dan moet het weg.

Van de krioelende, harige massa zal ze maar een glimp opvangen. Helmut pakt het in een krant en gaat ermee het bos in. Er wordt niet meer over gesproken. Dan pakt ze haar koffer, schudt hen beiden op het trapje voor de voordeur de hand, en fietst terug naar Nederland. Bij de grens wordt ze door de hoofdmeester opgewacht. De rest van haar leven zal ze lesgeven, aan de kinderen die anderen zo onzorgvuldig gebaard hebben, het gezicht dat op alle klassenfoto's terugkomt.

Ze doen nog wel eens pogingen. Helmut neemt haar mee naar zijn café. Maar op het eind van de avond zit ze nog met het halfvolle glas limonade in de hand, terwijl hij keer op keer bij het kaarten heeft verloren. Ze laat hem de foto van een schilderij zien dat een douanier heeft geschilderd. Hij rukt hem uit haar handen en scheurt hem aan stukken, ze wil hem kleineren, het ziet eruit of een kind het geschilderd heeft.

Nu scheurt ze werkelijk open. De dokter zet het scalpel op haar clitoris en het bloed drupt op de pasgeboren baby. Het is een gezond kind, een dochter, die geslagen moet worden voor ze laat merken dat ze leeft.

[p. 22]

Helmuts moeder krijst dat dit niet zijn kind kan zijn, ze heeft zich door de duivel laten bevruchten, om hem tot een huwelijk te dwingen. Maar hij is een trotse vader. Met haar luiers, haar kinderwagen, haar krijsende kind neemt de onderwijzeres het huis in bezit. De moeder dwaalt door het dorp, klampt mensen aan om zich te beklagen.

Voor ze het weten zijn ze in een gezin veranderd, waar een ouder inwoont waarmee ze het allebei steeds moeilijker krijgen.

Op een dag gaat ze de grens over, de kinderwagen resoluut voor zich uit duwend, en maakt een scène met haar vader, dat de zusters snikkend, met de handen tegen de oren gedrukt de trappen op en af hollen.

Toen is het dwaze chalet gebouwd, waarin ze nu sterft. Met Duitse stenen, en Duits cement, omdat het goedkoper was.

De douanier staat toe dat het in Nederland wordt gebouwd. Hij staat toe dat de onderwijzeres bepaalt hoe het eruit komt te zien.

Maar aan een detail houdt hij hardnekkig vast: de zolder moet een duivenzolder worden. Hoe ze ook pleit en scheldt dat zo'n hobby beneden hun stand is, denk aan de stront, denk aan dat eeuwige gekoer, blijft hij halsstarrig. Ze weten het allebei: hij vecht voor de laatste, belachelijke strohalm van zijn huiselijk gezag. Zijn moeder heeft hem bij het afscheid toegeschreeuwd dat die Hollandse hem als voetveeg zal gebruiken.

Er hebben nooit duiven gewoond, op de zolder. Zo nu en dan rust een reisduif op doortocht uit in een der dakkapellen.

Ze vindt het goed dat hij zijn café's blijft bezoeken om bezweet kaarten neer te kletsen en bier te drinken uit pullen met een deksel. Maar boeren is niet meer toegestaan, rondlopen met losse bretels verboden, ze spreekt hem alleen nog maar in het Nederlands aan, en als het kind een Duits woord van hem overneemt wordt het gestraft.

Van het bierdrinken krijgt hij een buik, zo kogelrond dat het lijkt of hij een bolhoed voor zijn maag houdt. Zijn stem zakt steeds dieper weg in zijn keel, tenslotte klinkt alleen nog een kwaaiig gebrom ergens uit het huis, als hij aan tafel wordt geroepen.

Hij zit voortdurend bij de radio, net als zijn moeder. De stemmen die schreeuwen, zodat de stof voor de luidspreker trilt, interesseren hem steeds meer. Hij zit almaar te knikken, draait het volume hoger. Nu gromt hij een mening, als zij over politiek praat.

Het kind maakt een hulpeloze tederheid in hem los. Hij laat haar zo woest rijden op zijn knie, dat ze angstig omkijkt naar haar moeder, die haar geruststellend toeknikt: laat hem nu maar even, zo direct is hij je weer vergeten. Als hij het ziet, wil hij het kind liefst zo heftig heen en weer schudden dat het schedeltje tegen het plafond uiteenbarst.

De oorlog heeft hem gered, denkt Jean.

Zijn leven zou in vervetting en futloze frustratie doorgesukkeld zijn, de halfafgemaakte schuurtjes die hij timmerde in de tuin.

Zijn vlucht is legitiem geworden toen hij werd opgeroepen. Misschien heeft hij zich pas na de oorlog durven realiseren, dat hij ook weg kon blijven. Of hij is aan het Oostfront in een massagraf gesmeten.

Maar nee.

En op de valreep, zwischen Tür und Angel, im Gehen, heeft hij mij verwekt.

Het moet opnieuw een verkrachting zijn geweest.

Hij heeft gedacht, wat kan het verdommen, morgen ben ik toch weg, hij heeft haar grommend op de matras gedrukt en haar genomen, zoals de eerste keer.

Ze heeft zich tevergeefs van de trap gestort om de tweede vrucht kwijt te raken.

Zijn er nog brieven gekomen, die intussen verscheurd zijn, liggen te rotten op een vuilnisbelt?

Hoe dan ook, op een bepaald moment is ze rouwkleding gaan dragen en liet ze missen lezen voor haar omgekomen echtgenoot. Weer later heeft ze alles wat aan hem zou kunnen herinneren uit huis verwijderd. (Behalve Mattie en mij, dat ruim je niet op.) Ze is gaan onderwijzen in het dorp om voor haar kinderen te zorgen.

Zo heeft hij het zich voorgesteld.

Of misschien toch in liefde verwekt? Wie weet, een onverwacht vonkje genegenheid in al die misère... het was tenslotte zijn laatste avond, misschien heeft ze gedacht: de kans is groot dat hij sneuvelt, laat hij tenmiste een prettige herinnering aan me bewaren, laat ik het toestaan.

Misschien heeft ze het tenminste toegestaan.

Maar nee. Nee.

Alles is in walging omgeslagen, alles, zo gauw een hand haar lichaam naderde, al was het haar voetzool.

De droom onbevlekt te zijn ontvangen...

Was ik maar geboren uit een vluchtige kus, zo een die alleen het haar bij de slaap raakt.