|
| |
| |
| |
- CXXX - [Segt, Atropos, wat wildy soo vroech beginnen]
Segt, Atropos, wat wildy soo vroech beginnen?
Brecty den draet? Laet Lachesis doch spinnen!
Ay! Jupiter, Jupiter! is dit u toelaten?
Therte vol drucx, seer bange van binnen,
tgepeys can tfeyt niet genoech versinnen.
Ey! goede Heere, hoe en quaemt ghy niet te baten?
Syn de dagen vercort oft gestelt de maten?
Wie sal doordeel met droever herten wtspreken?
Een man Godts, met alle syns geests chieraten,
eenen Abel sonder oorsake van Kaym versteken.
Sult ghy donnoosele niet sevenvout wreken?
Syn de rechteren blint? Salt sweert niet ontlyven?
Is Abner doot? Waer is Joab geweken?
Salmen Rechas noch geleye toe schryven?
Ja, ja, myn gepeys: wat wildy veel kyven
tegen Godt & verforsers des weirels stercken?
Te wonderlyc, Heere, syn my uwe wercken.
| |
| |
Rasch, Balaam op den esel & derwaerts rydt;
tis tyt dat ghy deerde vermalendyt,
die haren grondeloosen muyl heeft open gedaen,
& dbloet des gerechtes verslonden subyt.
Hoort dit, segt den Heere tot den slaenden Jebusyt,
ploecht, saeyt, soo ghy wilt; deerde & geeft geen graen;
nacht & dach sal u consciencie slaen
ongestadich & vluchtich opder aerden.
Heere, als de godloose op hem selven moet staen
& ghy u hant aftreckt, wat sal hy aenveerden?
Dbeschelden moet u knecht dan ontgelden die vre begeerden:
waerom en weerstaet ghy den verherden niet?
Vergater oock niet een musken cleyn van weerden,
sonder uwen wille, ghy heet & gebiet.
Gehingt ghy den moordt daer Sathan toe riet?
De daet en can ick aen uwen wille niet mercken:
te wonderlyc, Heere, syn my uwe wercken.
Wie sal myn oogen dan tranen verleenen,
om sulcken mordadigen feyt te beweenen,
niet by geval geschiet maer duer Godts voersichticheyt?
Huylt, ghy hemelen, roept wrake, ghy steenen,
| |
| |
blaest den horen, singt claechliedekens duert vercleenen;
eerde, cleedt u int swert, draecht rouwe & schreyt;
want alle ooren versuffen in sulcken seyt;
alle oogen tranen, dongeboren roept moort.
Een eenige verlatene noch troost verbeyt:
in Rama wordt een huylende stemme gehoort;
Rachel weent in disperacien verstoort;
omdatse haer kint derft, laetse haer niet troosten:
vermalendyt sy den tydt! dach & uere in discoort
doen dbloet van der straten wrake roepen ten oosten.
Waerom, haest de bede met sulcke propoosten,
die vlees & geest quellen in alle percken:
te wonderlyc, Heere, syn my uwe wercken.
Soomen voer die siel bidden mach, hoort die bede:
Vader, neemt uwen knecht, naer u woordt, in vrede;
gheeft hem een wit cleet onder den outaer.
Niet en schreyen wy, oft een heyden dede,
| |
| |
die geen hope en heeft naer die nieuwe stede;
want desen, int geloove, uwen dienaer,
hebt ghy Christum uwen soon verthoont openbaer,
die de boose weirelt niet en mach gelyden,
duer welken hy noch leeft met die cleyne schaer,
in Abrahees schoot rust duer Godts bevryden,
tot dattet vlees verryst inde leste tyden,
& sal soo eeuwich Godts rycke beerven.
Hoe wel tvernuft met argument wilt stryden,
midts des onvoersienigen doots bederven,
sou die geloovige dan tonty sterven,
die inde genade vertoeft duer ws geests verstercken?
Te wonderlyc, Heere, syn my uwe wercken.
|
|
Auteursrechtvrij