Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 141]

- CXXII - [Hoe wonderlyck is Godt in alle syn wercken]aant.

Hoe wonderlyck is Godt in alle syn wercken,
dat hy smenschen verstant, sin, moet, wil verstercken,
die nae hem hercken // in syn woort excellent!
Dies sy hem loff present.
Tobyas wert siende in sweirels percken,
Judich versloech Holofernis, wilt dit mercken,
Noe, inder ercken //, bleeff doen ongeschent
van sweirels torment.
Davidt wordt verlost van syn vyanden bekent;
niet synde negligent //, sonck hy een loflyc liet;
Manasses wert gevangen doert quaet regiment
in boosheyt verblent // dies hem leet is geschiet.
Tsyn Godts wercken; want sonder hem soo ist al niet.
Syt concordant // om loven bekandt //, sonder spodt;
schout sweirels genuchten, die sy u lieflyc biet;
hueren brandt // is vyandt //, die daer op syn versnodt:
sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

[p. 142]

 

De weirelt is als een schaey, die daer gaet strycken:

 

neemt merck op Nabuchodonosor den rycken,

 

Saul vol practycken //, & Davidt geeert:

 

sy syn al gepasseert.

 

Moyses & Samson, sy moesten al wycken,

 

Salmon in wysheyt nooyt dier gelycken,

 

Absolon moest versycken, dit evangeligeert

 

op dat hem elck verneert.

 

Judas Machabeus, vroom ten stryde geleert,

 

& Balaam verkeert // heeft den doot verslonden.

 

Christus vrinden werden oock gepersequeert;

 

dies Godt huer exalteert //, nu & tallen stonden.

 

Dit blyckt dat sonder Godt niet & wordt gevonden,

 

hoe wel sweirels pandt //, maculandt //, haest is verrodt.

 

Wat leven ontfangt is om sterven gesonden;

 

seer arrogant //, inconstant //, dits al haer ravodt:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

 

 

 

Godt heeft Israhel wt Egipten geleydt

 

ende haer saet soo menichfuldich verbreyt,

 

maer doer ondanckbaerheyt // lieten sy den Heere

 

tot synder oneere,

[p. 143]

 

de weirelt volgende, tot de sonden bereyt

 

van afgoderye, twist, haet & giericheyt,

 

met overdaet bespreyt //, vol oncuyscheyts seere,

 

in elcken keere.

 

Schout sweirels bedryss, opdat Godts loff vermeere,

 

ghy stercke & teere //, verlicht doch u sinnen;

 

doet niet sonder Godt, maer warachtige leere,

 

elck obedient //, wilt syn woort bekinnen.

 

Die weirelt sal vergaen, wiltse niet beminnen;

 

sy wordt participant // Godts thoren; want // dits lodt,

 

dat sy vercrycht met al die haer vruecht gewinnen,

 

al is sy te hant //, doer al dlant // int quaet versot:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Loff, eere, weerdicheyt sy Godt alleyn,

 

die ons geschapen heeft nae syn beelde reyn,

 

ingeblasen serteyn // eenen levenden gheest,

 

in sweirels foreest,

 

om hem te loven eendrachtelyc gemeyn;

 

syn geboden houwende hier in dit pleyn,

[p. 144]

 

verlatende greyn // de babeloensche beest,

 

dwelck Johannes bescheyft meest.

 

Noe vant gracie by Godt: smaeckt wel den keest,

 

doen de weirelt bevreest // verginck metten vloede.

 

Godts liefhebbers vercrygen syn hemelsche feest;

 

want sweirels tempeest // vliet van de goede.

 

Christus is den wyngaert tot onsen voerspoede;

 

wyngaert ranken plant // der liefden bant //, nae tgebodt;

 

sonder Christo en machmen niet, diet bevroede.

 

In sweirels cant //, prinche vaelyant // seg ick in tslodt:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

Op de Rethorycke genaemt sonder erch,
Per Godt is myn hope Goidschalck.