|
| |
| |
| |
- XCI - [O minnelyc voetsele, solaes der vruechden]
O minnelyc voetsele, solaes der vruechden,
amorueste, graciueste vrouwlyck beelde,
juechdelyc geintueert, reyn vaetken vol duechden,
vol gaven verchiert in een groote weelde,
wiens eerlyc bysyn my noyt en verveelde,
maer tyts vercorten ons oyt dede ongerieff,
ghy syt die my therte met schaken ontspeelde.
Wtvercorenste, geborenste, wertste lieff;
noyt minnende herte meerder vruecht en besieff
dan ic, in u machdelyc eerbaer wesen;
maer noyt minnaer soo seer syn lieff en verhieff.
Daer en quam wel discoort oft blaemte geresen
duer valsche tongen; dus wacht u in desen,
en denckt, alder wertste, want tis groot mishagen:
reyn lieffde en mach geen blamatie verdragen.
| |
| |
Wacht u aen deen syde & ic aen dandere;
soo mogen wy samen in lieffde groeyen,
inder lieffden branden als den salamandere,
melcanderen met troostigen dauwe besproyen.
Alder suetste mont, waer wt can honich vloeyen,
wy worden gewacht, al dat ic can beschouwen
van nyders, die hen onser fenynich moeyen,
op datse ons lieffde souden doen vercouwen.
Ghelooft haren raet niet; sy syn vol ontrouwen,
vol valscheyt, vol haets, vol nydts van fenyne;
schenckt lieffde voer lieffde, schoon bloeme der vrouwen,
behoet uwen dienstknecht wtter blaemten reyne,
tis een eerbaer minnaer die meeste pyne,
tdoet siele & lyff, tvlees totten beene door cnagen,
reyn lieffde en mach geen blamatie verdragen.
Soumen ons blameren, twaer tegen natuere;
daer noeyt getoont en wert dan lieffde reyn;
twaer onverdrachelyc, minnelycste siguere,
een derlyc berooven onser sinnen serteyn.
Heb ic oyt iet gedaen als een vileyn?
| |
| |
Hebdy my oyt oneere hooren vermonden,
oft eenicht beroem gehoort gestadich greyn?
Oft hebdy my oyt ongetrouwe gevonden,
in allen mynen dienst, tot allen stonden,
in gesontheyt, in siecte, in weelde ter noot?
Die ons blameren waren vol valsche gronden;
beter noyt geboeren in sweirels conroot.
Och! wacht u wel, rueckende bloeme minioot,
voer aldusdanige bespieders, tsy in wat lagen:
reyn lieffde en can geen blamatie verdragen.
Oorloff, gedienstelycke edel princersse,
blyft my getrouwe, soo ic u, in eeren,
mynen wttersten troost, der sinnen wegersse,
mynder herten confoort, myns welvaarts vermeeren.
Laet ons ons wachten int spreken, int gaen, int keeren;
ende waer wy malcanderen mogen ontmoeten,
geen manieren toonen, maer in Venus leeren,
sullen ons herte minnelyc deen dander groeten.
| |
| |
Scherp toesien mach onser beyder lyden boeten;
want werden wy geblameert, & moesten derven
ons minnelyc verlangen; ons lyden versoeten
onmogelyc waert, wy en moesten dbesterven;
tsy blaemte, wreet gaet den nyder ter erven,
maeckt daer u logys, by nachte, by dagen:
reyn lieffde en mach geen blamatie verdragen.
|
|
Auteursrechtvrij