Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 7]

- XC - [Als ic overpeyse den schoonen tyt]aant.

Als ic overpeyse den schoonen tyt,
den welcken ic subyt // hebbe over gebracht
duer tvolgen des vlees jolyt;
dies ic mynen schepper cleyn hebbe geacht,
daer hy my nae syn beelde heeft gewracht,
om dat ic syn gebodt, wt lieffden puere,
onderhouden soude; maer ic hebbe geslacht
den verloren sone swaer van doluere,
myn ponden verteert, gevallen int suere,
tot elcken termyne, als een schaep gedwaelt.
Ik wil my bekeeren en volgen syn spuere,
oft ic weder van hem werde gehaelt;
want ic vinde dat hy voer my heeft betaelt
tgene dat ic schuldich was int gemeene.
Dus roep ic met betrueren, al heb ic gefaelt:
wt genaden leeff ic doer Christum alleene.

[p. 8]

 

Wt genaden hebdy een ontfermen:

 

duer myn bitter terme // useerde icse wel;

 

ghy sout my omhelsen in beyde u ermen,

 

keerde ic my tot u & nievers el.

 

Maer ic, verdoelde, soecke sweirels spel,

 

duer svyants ingeven & tvlees behagen.

 

Mynen broeder te beminnen, dits u bevel;

 

den geest is gewillich, maer tvlees neemt vertragen,

 

in my en is niet levens, ic mach wel clagen;

 

ic love quaet voer goet, ten baet verswegen.

 

Naer u rechtverdicheyt en sietmen my niet vragen;

 

dies ic wel werdich ware van u geslegen;

 

hoe wel ic tquaet usere, het is my tsegen;

 

nochtans hope ic, al ben ic van duechden cleene.

 

Waer duer ic tot seggene ben genegen:

 

wt genaden leeff ic duer Christum alleene.

 

 

 

Hoe soude ic in u genade waenhopen?

 

ghy staet voer my open //, om my versaden.

 

Al is my in wellusten den tyt ontloopen,

 

en wilt my daerom doch niet versmaden.

[p. 9]

 

Ghy roept: comt al tot my, die belast & beladen

 

syt, ic wil u vermaken, wyn & melck schincken,

 

en al om niet; dus wandelt in myn paden;

 

u boosheyt en sal ic niet meer gedencken.

 

Alder genadigste, duer dit minnelyc wincken,

 

gane ic u te gemoete als den publicaen;

 

laet u genadige oogen op my sincken,

 

al heb ic grootelyc tegen u misdaen;

 

ghy syt den genadigen Samaritaen,

 

die my doet leven & bevryt van weene

 

met uwe verdiensten, maer volgen Paulus vermaen:

 

wt genaden leeff ic duer Christum alleene.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Alder opperste prinche, van machte seer groot,

 

genade is my noot //; ic moet bekinnen.

 

Ghy muecht my veroordeelen totter doot,

 

maer ghy syt myn leven, sterven & gewinnen.

 

Jont my genade & tyt om versinnen

 

van alle myn misdaden groot & smal,

 

& leert my in tyts u lekens kinnen:

 

naer desen tyt geen gratie gebueren en sal.

[p. 10]

 

Sendt my uwen gheest, hier inder weenen dal;

 

met een recht geloove int herte geplant,

 

de wercken der lieffden te toonen ist al,

 

dwelck ghy my geboden hebt duer ws woorts verstant.

 

Onrechte lieffde dits den volcomen bant;

 

dese en heb ic niet getrocken ten beene

 

tot myns naesten behoeff; maer noch hope ic, want

 

wt genaden leeff ic duer Christum alleene.