Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 83]

- LXII - [Wat is een stadt met poorten & mueren]

Wat is een stadt met poorten & mueren,
de macht van volcke daer in belooken?
Sonder volck en mochtse niet lange dueren,
maer vervallen & worden gebroken.
Ten proposte van desen gesproken,
wat is de weirelt & tvolck dat daer binnen // is?
Al mach tvolk inde weirelt wonder coken,
dat hatich, neydich, vol onminnen // is,
peyst dat de weirelt, van int beginnen, // is
vol gebrecks, & sal tot haren fyn.
Dus, ghy menschen, in wien tgoet beginnen // is,
stroeyt rooskens van minnen & geen fenyn,
& laet de weirelt de weirelt fyn.

Wat wiltmen erch vande weirelt seggen?
De weirelt is goet, maer veel volcx is quaet.

[p. 84]

 

Willet cruyden, heffen, leggen & herleggen,

 

oft de weirelt niet schoon en listich & staet,

 

vol boomen, vruchten, cruyden, waer ghy gaet.

 

De see vloeyt & ebt, de sonne claer // is,

 

de mane ons geen swycke en slaet,

 

de sterren lichten, oft hier oft daer // is,

 

den schyn dier elcken openbaer // is;

 

menich is ongelyck synen schyn,

 

en oordeelt niet oft luegen oft waer // is.

 

Merckt u selffs gebreck in elcken termyn,

 

& laet de weirelt de weirelt syn.

 

 

 

O mensche, die subtyl syt & schalck,

 

ghy siet wel in eens anders gesichte,

 

een cleyn splinter, maer eenen grooten balck

 

in ws selffs oogen, niet al te lichte.

 

Al siedy tvolck, midts sweirelts gestichte,

 

vol sonden, oft neder oft hooge // is,

 

geestelyck, weerlyck van wat gewichte

 

hoewel dat reyn in den tooge // is,

 

al ist dat mismaekt in u ooge // is;

[p. 85]

 

doet altyt water in uwen wyn,

 

syt niet te heet, oft nat oft drooge // is,

 

duerwiet altyt wel thofken dyn,

 

& laet de weirelt de weirelt syn.

 

 

 

prinche.

 

 

 

De weirelt staet soo sy plochte,

 

den hemel boven deerde, hier ondere;

 

twas een meester die de wereld wrochte,

 

daer geen mensche en mach sondere.

 

Al gebuert inde weirelt groot wondere,

 

duer de mensche die broos & vranck // is,

 

en verslaet u niet vanden dondere,

 

maer peyst dat meest den ouden ganck // is.

 

Tis natuerlyck, oft cort oft lanck // is;

 

den siecken behoeft den medesyn;

 

elck schout gerne de plaetse daer stanck // is.

 

Vliet ghy oock alle sondich gepyn,

 

& laet de weirelt de weirelt syn.