|
| |
| |
| |
- LXI - [O Israhels Godt, myn wthelper crachtich]
O Israhels Godt, myn wthelper crachtich,
keert u doch tot my, o myn troost & raet;
ondersoeckt my, Heere, hoort myn bidden clachtich,
want ghy syt op wien dat myn hope staet.
Siet hoe ick van elck eene hier worde gehaet;
veel vyanden benouwen aen alle syen,
my seggende: laet ons hem vervolgen met smaet,
hy hoopt in Godt, laet hem die bevryen.
O Heere, vernielt doch myn wederpartyen,
die rondom my loopen met tanden bloedich,
van alle cant dat sy my bestryen,
& brengen my tondere geheel onvroedich;
als rasende wolven loopen sy verwoedich.
Maer op u ick hoope, met eenpaerheyt // meere,
biddende tot u, duer benautheyt gloedich:
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.
| |
| |
U woort, Heere, leydt my op de rechte bane,
& duer tselve verwin ick alle tempeest;
met u woort, Heere, ick u wet vermane;
u woort is de spyse der sielen meest.
O Heere, nae u woort haeck ick inden geest;
het is mynen padt, een claer lanterne,
een licht inde duysternisse onbevreest,
waer duer ick tquaet van my pyn te werne.
U woort, Heere, en staet my niet tontberne;
want het is alleene mynder sielen confoort.
U woort der waerheyt bemin ick gerne;
want het selve duyvel & helle verstoort.
Ick waer als een doode, Heere, sonder u woort;
maeckt dat van my alle swaerheyt // keere,
biddende waer ick ben; oost, west, suyt oft noort:
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.
Als huenich, Heere, is my u woort soete,
seer goet van smake ist in mynen mont;
int selve vindick myns lydens boete;
doer u woort, Heere, soo wordick gesont.
Nemet my dan niet, maer tselve my jont;
soo mach ick myn vervolgers tonder bringen,
| |
| |
die om myn bederven soecken menigen vont;
sy bereyden stricken om my te bedwingen.
O Heere, en laet sulck doch niet gehingen,
dat myn vyanden behouden de overhandt;
siet hoese my als stomme honden bespringen.
Midts dat u woort in haer niet en is geplant,
latet my niet gebreken, o myn Godt vaelyant;
want myn siele haeckt nae dopenbaerheyt // seere;
midts dat ick bin in mynder vyanden lant:
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt //, Heere.
U woort der waerheyt, Heere, ick vierich beminne,
latet my niet gebreken, o Heere Godt;
plantet wel vast in mynen sinne,
jondt my doch tselve voer myn deel & lodt.
Want ick weet, Heere, ghy syt myn sterckte & slodt,
eenen metalen muer niet om te mineren.
Al ben ick hier geworden der weirelt spot,
u woort, Heere, dat can my doen floreren;
| |
| |
dies ickt boven al oock moet exalteren,
want u woort ist oprechte hemelsche broot.
Sonder u woordt soude ick faelgeeren:
ontrecket my doch niet in desen noot,
o Heere, wiens ontfermen is seer groot;
maeckt dat ick u woorts claerheyt // leere,
roepende tot u, o myn Godt minioot:
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.
|
|
Auteursrechtvrij