|
| |
| |
| |
- LV - [Als ick bemercke hoe nu de weirelt gaet]
Als ick bemercke hoe nu de weirelt gaet,
den rou overboort // slaet //, myn oogen leken;
want tvolck in archheden soo gestoort staet,
saeyende haer discoort // saet //, achterclap te spreken.
Elck wilt hem onderwinden ander menschen gebreken,
hoet comt gestreken //, tsy op leecke oft clercken,
niet aensiende huer selffs quade treken,
den balck gesteken // in huer oogen niet en mercken,
maer de splinter in eens anders sien sy wel vlercken
te verwercken //, te benyden tallen tyen.
Men acht ook niet meer opt geestelyc van de kerken,
dat sy leeren niet en verstercken, seggen sy sonder vermyen.
Sinte Peeters leeringe stellen sy op syen,
die seyt: Wildy verblyen, obedieert tallen termyne
goede overste, ooc quade die luttel bedyen;
willet niet achten al siedese over dmaetken schryen:
ghemeene is tgebreck, elck sie opt syne.
| |
| |
Wie is nu soeckende deeuwich leven // soet
met wercken even // goet // van charitaten?
Weest my beradich, wilt my geven // moet,
ghy, die sneven // doet // de onnoosele vaten
met quade opinien, die luttel baten,
benydende u prelaten //, u overste blyvende.
Geven sy u quaet exempel in kercken, in straten,
wiltse daerom niet // haten //; tvlees is dat bedryvende;
tvlees is contrarie den gheest, soo Paulus is schryvende,
altyts kyvende sonder ophouwen.
Dus syt ghy altyts in duechden beclyvende,
& niet verstynende noch te verflouwen,
wilt niet vonnissen op tgeen dat sy brouwen;
tmocht u rouwen // hier namaels in pyne.
Wilt de leeringe der duyven aenschouwen,
cleyn synde van geesten alle menschen ter trouwen:
ghemeene is tgebreck, elck sie opt syne.
Als Christus van deertryck machtich // schiet,
syn woort even crachtich // liet // tonsen profyte:
nochtans en is tvolck soo eendrachtich // niet;
tis waerachtich: // siet //, synde sonder verwyte:
| |
| |
die de taverne schout, is nu een splyt myte,
een ipocryte, // die Bachus kinderen wilt vlien.
Twaer beter dat sy huer maecte sulcx claps quyte,
eer huer, tot cleynen jolyte //, erger mocht geschien.
Sy hoorent seer dicwils preken & geken,
maer tis te besien // wie dat treckt te beene.
Dat een iegelyck syn hoveken wilde wien,
ic seg u lien //: verlost waren wy wt weene;
maer, lacen! ons salicheyt achten wy soo cleene,
Godts gratie reene // & syn edele doctryne.
Dus kent selve u gebreken alleene,
& niemant doende blamatie geene:
gemeene is tgebreck, elck sie opt syne.
Weest onderdanich, altyt Godts wille doet,
met eenen stille // moet // tot inder doot,
in tegenspoet patientich, // in geschille // vroet,
tis doch een pille // soet //, voer svyants stoot.
En moeyt u met niemant, tsy cleyn oft groot,
ick segt u bloot //, soo vindy u selven in vreden.
| |
| |
Siedy u broeder gevallen inder sonden schoot,
duer Godts wonden // root //, verwint hem met goeder leden,
soo verlosty syn siele wt svyants treden.
Malcanderen beden // behooren wy te decken,
alsoo lange als wy syn hier beneden.
Ter salicheden // laet ons tvlees doch wecken,
soo mogen wy afdwaen ons sondige vlecken,
tot Godts gracie trecken //, die te crygen ten fyne.
Dus en wilt u soo verre te boven niet stecken,
met u eigen vlees & bloet te gecken:
gemeene is tgebreck, elck sie opt syne.
|
|
Auteursrechtvrij