Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 47]

- LIV - [O eeuwige wysheyt, vol alder genaden]aant.

O eeuwige wysheyt, vol alder genaden,
beloofte des Vaders, mynder sielen een spyse,
ghy syt alleene die myn siele heeft ontladen,
als ick bedroeft was met swaren advyse.
Duer u duecht, lieff, ist dat ick vruecht versyse;
ick was eens bedroeft, maer vruecht nu ten tyen
oorboor ick, lieff: tis noot dat ick u pryse.
Myn droefheyt comdy met u woort bevryen,
vrede & solaes vindick aen alle syen;
myn swaermoedigheyt is duer u duecht geblust.
Hoe soudick sonder u, lieff, connen verblyen?
Want den bant der droefheyt is duer u gesust;
ghy hebt vervult svyants begerten lust;
syn nydich opstel is duer u duecht vertreden.
Dies ick mach seggen, daer myn siele in rust:
lieff, uwe duecht // maeckt my verhuecht // & vol vreden.

[p. 48]

 

Een fonteyne der claerheyt sydy, lieff, alleene;

 

u minnaers liefdy met uwer borsten dranck;

 

ghy syt den minsten eenen standtvastigen steene.

 

Duer u, lieff, heb ick, erm wormken cranck,

 

tot ws vaders erve eenen vryen toeganck;

 

duer uwe duecht, lieff, is my dit al geschiet,

 

daerom ben ick vol vreden, lieff, u weet ick danck,

 

dat ghy alleen myn qualen hebt genesen siet;

 

& dat valsche serpent, dat Eva riet

 

die weirelt vol twist & discoort te stellen,

 

hebdy syn hooft vertreden, en anders niet

 

dan wt rechter duecht ick moet vertellen.

 

U duecht beschermt my voer den twist der hellen;

 

ghy sydt ons hooft, & ick een van u leden;

 

duer u duecht, lieff, en vrees ick geen quellen:

 

lieff, uwe duecht // maeckt my verhuecht // & vol vreden.

 

 

 

Den schat uwer duecht en sal ick niet vergeten;

 

want ghy verhuecht my thert, sin & gemoet;

 

ghy hebt my ontdeckt u svaders secreten,

 

duer uwe duecht alleene, wt liefden soet;

 

ghy syt neder gedaelt inde weirelt onvroet,

[p. 49]

 

persecucie geleden dryendertich jaer;

 

& valsche leeraers, die als wolven verwoet

 

op my grunden & liepen, met nyde swaer,

 

heeft u duecht van my gekeert wt liefden lofbaer.

 

Hoe soudick, lieff, u dan connen gehaten,

 

om dat ghy mynder sielen sout doen lichten claer,

 

die als den nacht was doncker & verwaten?

 

Verhuecht is my therte, nu boven maten,

 

duer u duechdelycke duecht & soete seden;

 

& noch hebdy u leven om my gelaten:

 

lieff, uwe duecht // maeckt my verhuecht // & vol vreden.

 

 

 

prinche.

 

 

 

U princhelycke duecht en can ick niet volschryven,

 

die ghy my beweest, als ick lach gevangen

 

in Babel swaerlyc, duer tsondich bedryven

 

van Adam aengeerft tswaermoedich in prangen.

 

U duecht heeft my verlost: ick mocht wel verlangen,

 

doen my Pharo hadde in Egipten gebonden;

 

daer toonde ghy my u lieffelycke wangen,

 

& hebt my int lant van belooften gesonden

 

met Moyses u knecht, getrou bevonden.

[p. 50]

 

U duecht, tallen plecken te mywaerts bekent,

 

uwen loff moet ick allomme vermonden,

 

die my van u geschiet, eeuwelyck sonder endt.

 

Sou ik u duecht verlaten, soo waer ick geschent;

 

want vol vruechden ben ick duer u sduechs reden,

 

die my wt der eeuwicheyt is toe gesent:

 

ieff, uwe duecht // maeckt my verhuecht// en vol vreden.

Per Niet sonder Godt
Wilt alle discoort bergen.