Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 19]

- XLVII - [Als een sterre der see, alderclaerste van lichte]aant.

Als een sterre der see, alderclaerste van lichte,
oft als Abigael, die Davidts gramschap swichte;
ja, als Rachel, o ghy dochter van Sion vercoren!
schoone, idoone, reyn Davidts nichte;
oft als Hester, die seer bloeyde int gesichte;
ja, als Cedrus int velt, wilt hier nae hooren,
die de slangen can verjagen en verstooren;
oft als cisterne, daer dry sterren om streden,
sulck is, seyd Christus, tot onsen oorboren,
myn beminde, myn vrindinne; verstaet de reden
om de welcke, segt hy, ic hebbe geleden
de doot, en gedaelt wt shemels troone.
Ja, rieckende als balsem, die niet en is om vertreden;
ja, al is Cypres edel, eer daer is aff gesneden:
sulck is myn vrindinne, myn beminde, myn schoone.

[p. 20]

 

Want ic hebse gereynicht, segt hy waerachtich,

 

duer myn eygen doot, wt lieffden crachtich,

 

& huer habyten gewassen in myn bloet, al wit,

 

als sy onreyn was, syt dit gedachtich,

 

& met de sonde belaen seer onmachtich;

 

maer nu machmense wel noemen, verstaet wel dit:

 

puer, suyver van sonden, & heel onbesmet;

 

want dat warachtich is, soo Paulus belydt;

 

want Christus, op huer synde verhit,

 

heeft hyse gereynicht & in syn doot bevryt,

 

& willen sterven voer huer, ja, vermalendyt

 

vande goddeloosen, met nydigen toone.

 

Dus al is mirre costelyck, sonser respyt,

 

& de sonne claer, secht hy sonder nyt:

 

sulck is myn vrindinne, myn beminde, myn schoone.

 

 

 

Sy is de weirelt gestorven & alle haer heerschappye,

 

& niet meer genegen, segt hy met melodye,

 

op tytelycke saken, te geenen dagen;

 

maer heel nieu geboren, sonder envye,

 

wtten geeste ende water, los van melancolye;

 

& nu wandelt sy ootmoedich, sonder vertsagen,

[p. 21]

 

als een die niet en vreest svyants plagen,

 

noch sweirels torment, noch sulck aencleven.

 

Sy wandelt inde lieffde, naer Christus gewagen,

 

ende int geloove, dits warachtich beseven;

 

sy heeft twee oogen, segt hy sonder sneven,

 

als twee duyven oogen, dats thueren loone;

 

de roose Jericho is costelyc in dit leven;

 

Christus die segt ooc, naer Salomon beschreven:

 

sulck is myn vrindinne, myn beminde, myn schoone.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Wie is dese, spreekt Christus tot haer, overluyt

 

als de bruydegom tot syn beminde bruyt,

 

die voort comt schoone als de dageraet,

 

claer als de mane, vol van virtuyt,

 

wtvercoren als de sonne daer den dach wt spruyt,

 

huer aensicht bloeyende als de granaet,

 

huer kele seer liefelyck? Dit nu verstaet:

 

sy is genegen tot goede wercken;

 

seer ootmoedich ist dat sy hier gaet,

[p. 22]

 

met eenen schilt inde hant, tot haer verstercken;

 

sterck int geloove, soo ic can bemercken;

 

overstraelt met lieffde, op huer hooft een croone;

 

maer al is sy volmaeckt, nae dbelyden der clercken,

 

Christus die seyt: het hooft der heyliger kercken,

 

sulck is myn vrindinne, myn beminde, myn schoone.