Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 161]

- XXXVIII - [Groote benautheden namen my gevaen // saen]aant.

Groote benautheden namen my gevaen // saen,
midts dat ick de lieffste niet en mocht aen // gaen,
nae Venus vermaen // staen, // die daer schoot haer stralen
tot mynder qualen.
O Cupido, wat hebdy doen gedaen // graen,
dat ghy myn sinnen liet inder liefden baen // staen?
Dus had ick ontfaen // tspaen // van druck in die palen,
om dat ick moest falen.
Och! myn vruecht ginck smalen // in sweirels salen;
myn bloet root als coralen // wou ick wt gieten // fel.
Dit druckich verhalen // hoorden dlieff vertalen;
dies sy, sonder dralen, // mynen verdrieten // rel
troostelyc salveerden, om te duerschieten // wel
thert desolant, // met onderstandt // verheven // dier.
Sonder haer moest ick den doot genieten // snel.
Aldus vant // triomphant // dit lieff myn leven // hier.

[p. 162]

 

Dalida Samson nooyt soo in minnen dwanck // stranck,

 

als my de liefste, die der liefden dranck // schanck.

 

Dies met cleynen danck // cranck // hieltse my vigorues

 

in liefden gratiues.

 

Ick werdt disperaet, duer tVenus gevanck // lanck,

 

my willende ontlyven met een sweert blanck // ranck,

 

waer doer mynen ganck // manck // swaer was & dolorues,

 

seer coragiues.

 

De liefste gloriues //, niet synde rigorues,

 

met liefden preciues, // heeft gemerkt perfeckt // al

 

myn leven vitiues; // dies sy met woorden hues

 

sprack lieflyc, amorues // tot mynder effeckt // smal:

 

verblydt u selven, met my, in dit bevlekt // dal;

 

syt constant, // niet ignorant, // sonder sneven // fier,

 

haren troost verfrayende therte dwelk bevleckt // qual.

 

Aldus vant // triomphant // dit lieff myn leven // hier.

 

 

 

O desolacie! wat grooter misbaer // schaer

 

is in my gebleken, // vuer menich jaer // claer,

 

om dat ick voerwaer // haer // dus hadde vercoren,

 

die my dede smooren.

 

Moetwillich was ick, om my openbaer // daer

 

te dooden pynlyc, als Venus martelaer // swaer.

[p. 163]

 

met sinnen eenpaer // naer // seer moesten verstooren,

 

duer sdroefheyts sporen,

 

therte wou erbooren // vruecht, soo ghy muecht hooren;

 

sulck derven als voren // bracht my den grooten // last;

 

desen scherpen doren // ginck dlichaem verschoren,

 

waer sy, sonder thoren, // hoorden dexplooten // vast;

 

my vertroostende in noot als verschoten // gast.

 

Lieff playsant // & elegant, // wilt niet beven // schier:

 

ick sta u by, met liefden, wtgegoten // wast.

 

Aldus vant // triomphant // dit lieff myn leven // hier.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhersse lieff, schoon edel delicaet // saet,

 

mynen gheest en heeft geen ruste noch en ontfaet // baet,

 

doer Venus mandaet, // raet // heb ic vexatie,

 

met swaer gravatie.

 

Als Dido is myn herte heel desolaet, // jaet.

 

Dies moet ick my ontlyven in sweirels // quaet;

 

op den dageraet // laet // lydick turbatie

 

vol dubitacie.

 

Mocht ick, ter spacie, // met consolatie,

[p. 164]

 

sonder solatie, // myn lieff aenhangen // fyn,

 

myn desperatie // werdt recreatie,

 

als dexaltacie // moet sonder prangen // syn.

 

Doen de lieffste hoorde dat groot verlangen // myn,

 

heeftse, met verstandt // habundant, // verdreven // tvier

 

dwelck my was dreygende om te ontfangen // pyn.

 

Aldus vant // triomphant // dit lieff myn leven // hier.

Godt is myn hope.
Per me Godtschalck den lesten mey
op de retorycke sonder erch.