|
| |
| |
| |
- XXIV - [Gheen schoonder blomme op Libano gebloeyt]
Gheen schoonder blomme op Libano gebloeyt,
noch soeter van roke, daer melck honich wt vloeyt;
geen profytelycker en wasser ooyt gevonden,
die soo menich geloovich herte spyst & vroeyt,
daer hem dbieken smorgens soo neerstich toe spoeyt.
Wie mocht dees volprysen met duysentich monden,
die allen de weirelt is over gesonden,
waer aff dlammeken gedoodt den segel ontsloodt,
daer doch elck in mach blussen allen syn wonden,
ja, tot Godt den Vader comen sonder slach oft stoot?
En dees suyver blomme was, wt nydicheyt groot,
ooyt soo gehaet geweest van sweirels beginne,
duer den list des serpents, dwelck wt synen poot
veel luegens suycht & wiltser strooyen inne.
Insgelycx daelt oock de fenynige spinne
| |
| |
opt bloemken; maer is altyt ongeschent gebleven,
om dbiekens leven // met fenyn te vergeven.
Wie mocht vertellen de fenynige treken
van der spinnen aert, altyt yverich om wreken,
aen derm bieken, dwelck dbloemken aen elcken cant
altyt soeckende is, van Godts geest ontsteken,
gevoelende de soetheyt wt dbloemken leken,
dwelck Godt onder syn gemeynte selver heeft geplant?
Maer de spinne, die onrust maeckt in elck lant,
die wilder quansuys oock wonder in soecken;
maer tgeen dat soet is wordt bitter onder haer handt,
het gebenendyen verkeertse in vloecken.
Dus syn haer gans onnut de schriftelycke boecken;
want om den gesonden wyn crachtich van virtuyten
te vervalschen, cruyptse wt haer verborgen hoecken,
met sweirels instellen isse altyt wtte,
dwelck Godt scherp gebiedt verstaende voer een cluyte,
connende seer listich veel stricken weven,
om dbiekens leven // met fenyn te vergeven.
Al daeltse opt bloemken en haer wonder onderwendt,
den smaeck des huenichs is haer gans onbekent;
| |
| |
want tis haer al bitter, daerom isse pertye
tgeloovich bieken, dwelck nerstich & diligent,
de guer van dbloemken, duer Godts geest excellent,
int herte heeft & soo bereedt ten strye
tegen der spinnen onnutte fantesye.
Want in haer ydel wercken salse doch vergaen;
theeft gebleken aen Lusefers hooverdye
die Godts justicie niet en mocht wederstaen.
En wie altyt vast stonden op dedel graen
der bloyender blommen, diemen moet vermeeren,
dees heeft altyt de spinne veel verdriets gedaen,
wie tot haer fenynich ingeven niet en wilde keeren,
altyts verdragende den wege des Heeren;
aldus doende, comtse het bloemken beneven,
om dbiekens leven // met fenyn te vergeven.
Den rueck der blommen houdt in u memorie;
sy heeft haer figuere & haer historie,
haer verborgentheyt, tis oock de waerheid claer,
& haer gelyckenisse, nooyt schoonder glorie;
haer letter ende sin inde godlycke ciborie
| |
| |
des geests besloten, haer schaye & licht voerwaer;
haer doot, haer leven, tisser al inne; maer
sonder Godts hulpe, en verstaet haer egeene;
haer wedt, haer evangelium & dan daer naer,
haeren Moysem en Christum, den vasten steene
die der spinnen aert bedorff & bracht in weene,
thooft vant serpent hebbende den camp verloren,
al is de spinne noch listich te beene
om den rueck der blommen altyt te versmooren,
soo heeft Christus, die de bloem is, tgelooffs hert vercoren;
al heeft haer de spinne nu dus opgeheven,
om dbiekens leven // met fenyn te vergeven.
Op de Violieren, op de vrage:
Waerom dat de spin op de bloem daelt
daer het bieken haren honich haelt.
Ao 1562, Per Verbeyt den tyt, Olyftack in Antwerpen.
|
|
Auteursrechtvrij