|
| |
| |
| |
- XXIII -
Op de lisblomme.
Ick quam lest eens gaende ontrent den stadthuyse
daer eenen stuytvos stondt, die hem wonder vermadt,
die syn wormcruyt soo prees; van desen abuyse
was ick verwondert, soo ick vertoefde wadt;
daer vergeerde veel volcx, soo dat ick neder sadt.
Met dies, quamper eenen huysman beneven rollen
die oock toe luysterde, halff droncken doer dnadt,
want hy hadde een poose int ste sitten cnollen.
Dees vraechde hoe veel dat syn brifkens gollen
& waer touwe, datse mochten wesen dus goet.
- Ik heb een dochter, die is soo geswollen,
sprack den huysman, dat icker raet toe soecken moet:
- Segt my waert huer deert, tsy aen erm, been, oft voet,
| |
| |
ick salt huer helpen, want myn cruyen syn te reyn.
Ja seker, vrint, verstadyt soo, ghy dwaelt serteyn.
- Waer heeftse tgeswil? Ick salse bestieren,
sprack den stuytvos, ick weeter me raet:
tot bleynen, sweiren, buylen, blutsen en clieren,
& voer theymelyc gebreck, is dees salve delicaet,
tegen loopende gaten, oft abstuemen quaet,
sweiren, cancker, pocken, ja al waest de peste.
- Ja seker, sprack den huysman; & vielt niet te laet,
ick sou u van dmeysken vertrecken de reste;
sy gaet heel dagen wel liggen te neste,
van dit geswil, meester, soo isse gestelt:
sy heeft eens spelen geweest met ons geweste;
wie ramp weet watter gebeurt is ievers int velt.
- Tselen wormen syn, seydy doen, dat haer quelt;
gheeft haer die resepten & laetse wat alleyn.
Ja seker, vrint, en verstadyt soo, ghy dwaelt serteyn.
- Souwent wormen syn, om datse qualyc rust?
sprack den boer, siet, tliecht haer binnen den lyve;
| |
| |
Want op alle snuystermert isse soo belust,
groen fruytken, vers boterken, eetse soo ryve;
myn wyff moet wat weten van haren bedryve,
want heel dagen isser somtyds mede in rueren.
- Isse oudt? vraechde den stuytvos. - Jaes, tien jaren & vyve
sprack den huysman, sy heest soo vreemde cueren.
- Hola, sey hy doen, laetse desen dranck besueren;
ick wed dat haer tgeswil terstond sesseert;
al loey sy dwater, willet vry avontueren,
dit reseptien, heb icker toe geordineert.
- Ja, dievende water, sprack hy, hoe ghyt noteert,
hebdy anders geen verstant, soo acht ick u cleyn.
Ja seker, vrint, verstadyt soo, ghy dwaelt serteyn.
Een bueseler dacht: sal ick dit niet gerayen?
Isse vande galle niet geswollen, dus groot?
Heeftse den hertvanck niet gecregen duert nayen
tegen deerde, waer wtse dickwils lyden noot?
Het duerden my te lange, dies ick wat verschoot;
doen drong hy vast ane, men sach hem verstouten;
| |
| |
doen wacht ickt eynde, siende dat hy hem boot
een groen salfken, om haren rug wel te smouten:
- Tis verloren gesalft, de pap is versouten,
sey den sueren. Ten baet niet den tyt en waer omme?
Doen blevense, heymelyc, noch wat staen couten,
& riep: haeren buyc is soo styff al waert een bomme.
- Wa, sy queelt van sinte Machuyt, sprack doktoor Domme,
gaet bevaert. Doen sprack, halff gram, desen veyn:
- Ja seker, vrint, verstadyt soo, ghy dwaelt serteyn.
Per Verbeyt den tyt
Olyftack in Antwerpen.
|
|
Auteursrechtvrij