Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 69]

- XVI - [Ey my, arm catyvich mensche sondich]aant.

Ey my, arm catyvich mensche sondich,
& onreynder dan de Sodomyten,
met duysent dootsonden, ick bens vermondich,
veel swaerder dan de Ninevyten
beladen, myn siele sou van druck splyten,
en dede tgoddelyck ingeven van u soete leere,
dwelck mynder herten inbrengt veel appetyten
om genade te bidden Godt den heere,
roepende met den publicaen telcken keere:
Heere, ontfermt u myns, doer u bitter doot;
want myn rouwich herte bidt u soo seere
om vergiffenisse van myn sonden groot;
Heere, ic bidde u ootmoedelyc, want tdoet my noot,
& ben met Davidt te seggen beraden:
Heere, dwerck uwer handen en wilt niet versmaden.

[p. 70]

 

O Heere, Matheus die den tol bewaerde.

 

Petrus die u drywerf versaeckte,

 

& tkananeers vrouken die u goetheyt spaerde,

 

& haer al reyn en los van sonden maecte,

 

den blinden opden wech aensiende geraecte,

 

den schaker die by u doot is gebleven,

 

op desen altsamen u gratie blaecte

 

ende hebt haer alle haer sonden vergeven.

 

O Heere, al ben ic oock sondich int leven,

 

ick ben dwerck uwer handen: wilt dit bekinnen.

 

Laet my doch staen int boeck des levens geschreven,

 

soo ghy Magdalena deedt wt minnen;

 

laet u goddelyc ontfermen tot mynwaerts rinnen,

 

al ben ic noch met swaer sonden beladen:

 

Heere, dwerck uwer handen wilt niet versmaden.

 

 

 

Ghy syt een goet herder, ghy bewaert de kooye,

 

ik bent verloren schaepken, cleyn van valuere;

 

ghy syt de penninc, goet van alooye,

 

ic ben den verloren sone alduere;

 

ghy syt de fonteyn des levens seer soet van guere,

 

dus wast my met uwen dierbaren bloede;

[p. 71]

 

want ghy syt den wyngaert schoon van coluere,

 

die voer my gereckt is aen tcruysen roede;

 

ghy syt een bermhertich Godt & sacht van moede,

 

diet al in uwen handen hebt alleene;

 

ghy syt die clopper, soe ick bemoede,

 

van mynder herten; dies ickt beweene

 

alle myn sonden groot & cleene;

 

ic bidde genade voer myn misdaden:

 

Heere, dwerck uwer handen wilt niet versmaden.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhelycken Heer, een Godt almuegende,

 

ghy syt dat manna int coffer van gouwe;

 

ghy waert Abraham oock verhuegende

 

met uwen ontfermhertigen douwe;

 

ghy bewaerde Susanna de eerbaer vrouwe,

 

& ghy loondense al die in den wyngaert wrachten,

 

& elcken gelyck, soo ick int schrift aenschouwe,

 

soo wel die laet quamen als de vroech geslachten.

 

Al come ick oock laete, Heere, neemt myns aendachten

 

in u goddelyc ootmoedich ontfermen,

[p. 72]

 

aenhoorende myn wtwendighe clachten,

 

ende ontfangt my in u bloedige ermen;

 

u hantwerck wilt doch beschermen

 

vander eeuwiger doot, toont u genaden:

 

Heere, dwerck uwer handen wilt niet versmaden.

Per ma Maria de Pit.