Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 37]

- X - [Wat mogen dees sondige menschen dincken]aant.

Wat mogen dees sondige menschen dincken,
die niet en doen dan eten & drincken,
storten & schincken?
Dobbelen, tuysschen, mommen, hoveren
is al haer studeren.
Op schoone vrouwen sy loncken & wincken;
dlichaem, dat noch sal rotten & stincken,
dat doen sy blincken;
sy jagen, sy vliegen, sy triompheren,
& gaen spacieren;
veel goets, veel gelts sy conquesteren,
wie sy trompeeren //, sy crygen thuerder baten
croonen, ducaten;

[p. 38]

 

over ander menschen sy domineren,

 

sy persequeren haer ondersaten,

 

seer boven maten;

 

sy worden geeert op wegen op straten;

 

sy drincken wt goude & silvere vaten;

 

maer, laes! als comt den wttersten noot,

 

als syt hier altsamen moeten laten:

 

hoe weeldiger leven, hoe swaerder doot.

 

 

 

Sy hebben schoon huysen, borcht en casteelen,

 

die sy stofferen met schoone juweelen,

 

hoven, prieelen,

 

daer cruyen & menige bloemkens spruyten

 

vol van virtuyten;

 

sy eten dagelycx lecker morseelen;

 

die almoessen souden haer soo wel heelen,

 

wouden sy deelen;

 

maer neen: sy doen poorten & dueren sluyten

 

op de arme daer buyten;

 

over huer tafelen spelen herpen & luyten,

 

accoort van fluyten // daer ander op singen;

 

dansen & springen;

[p. 39]

 

van al haer wercken sy roemen & stuyten;

 

craecken & schuyten hen tgeluck thuys bringen;

 

Godt laet het gehingen.

 

Thueren dinste staen oude & jongelingen;

 

men schinckt hen ketenen & goude ringen,

 

flouweele habyten, peerts, swert & root.

 

Maer als sy moeten scheyden van alle dingen:

 

hoe weeldiger leven, hoe swaerder doot.

 

 

 

Sy en achten niet al laden sy tsondich pack,

 

maer doen hueren vuylen, stinckenden sack

 

al syn gemack;

 

sy mesten hen selven, al warent swynen,

 

met stercke wynen;

 

sy en vragen niet naer dwoort dat Christus sprack:

 

dat de rycken een druppel waters gebrack,

 

doen hy verstack

 

& liet Lasarus, vol sweiren & pynen,

 

van honger verdwynen;

 

sy hebben haer bedde met syde gordynen;

 

wullen & lynen // & mach hen niet ontdieren

 

daer sy dlyff me verchieren;

[p. 40]

 

sy dragen diamanten & robynen

 

die seer claer schynen //, met dryen met vieren,

 

van alle manieren;

 

haer boelkens gaen als Venus camenieren,

 

met lange steerten, met flouweele colieren;

 

sy eten met alder genuchten haer broot.

 

Maer al synse nu moedich niet om verfieren:

 

hoe weeldiger leven, hoe swaerder doot.

 

 

 

Huer schip seylt hier al voer den wint;

 

hen dunckt datmen geen ander leven en vint;

 

weelde maecse blint.

 

Al souden sy eeuwelycken derven Godts aenschyn claer,

 

sy en achtens niet een haer.

 

Een sondich mensche, die de werelt mint

 

en syn herte daer soo vast aen bint,

 

dat hy Godt niet en kint,

 

peyst oft hem de doot niet en is seer swaer.

 

Wy sient openbaer:

 

als sy moeten sterven, wat ancxt! wat vaer!

 

Sy en weten niet waer // haer herberge sal wesen.

 

Dan wert daer gegresen;

[p. 41]

 

sy sien, sy moeten laten haer lieffste paer;

 

haer goet blyft daer //, & noch boven desen,

 

huer sonden sy lesen;

 

sy lachteren al tgeen dat sy voertyts presen;

 

de lippen verflouwen, senuen & pesen

 

die crimpen van pynen, oock sweert hen thoot;

 

dat haer is hen van pyne geresen:

 

hoe weeldiger leven, hoe swaerder doot.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Als sy dus nae haren asem gapen,

 

ontrent den bedde staen maerten & cnapen;

 

dan comen de papen,

 

& seggen van bichten, dwelck huerlieder ooren

 

swaer is van hooren.

 

In der slaep der sonden hebben sy geslapen,

 

huer leefdage wtgeweest om rapen,

 

donnoosele schapen

 

verdruckt & tot den velle geschoren.

 

Dit komt hen al te voren;

[p. 42]

 

dan syn daer present de helsche mooren,

 

diese seer becooren // & derlyck quellen,

 

haer sonden tellen,

 

& seggen: o mensche, wat dedy geboren?

 

Ghy moet versmooren //, in den afgrond der hellen,

 

met ons versellen.

 

Van al haer gewaden gaetmense ontspellen;

 

sy moeten naect & bloot, sonder wtstellen,

 

voer tstrange oordeel dwelc noyt niemand ontvloot.

 

Hier om mach ic wel als van te voren rellen:

 

hoe weeldiger leven, hoe swaerder doot.