Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2005 (nrs. 109-112)

[p. 272]

Bärbel Geijsen
Gedichten

[I]

als ik je maar vaak genoeg
vertel hoeveel ik vreemddroom
schuldig slapend bestaan
verlangens levensecht
vergeef je ons dan onze
zonde echt wordt het nooit
zo waar als ik het hier opschrijf
zoals je iemand die je dood
gedroomd had ook gewoon
overdag gedag zegt zonder
overdreven vreugde maar ik miste
jou in de onbeleefde nacht

[p. 273]

Ezeltje prik

Hier sta ik niet te wachten maar even
verder, de verwachting al weer lang
voorbij. Hier hang ik mij niet op
aan uitgestoken oogjes, even verder nog
het is zo voorbij. Zet me anders
hier maar neer als een rolstoelrijder
op de rem of je eigen makelaar
uit een oude nvm-reclame,
flat character dat waar nodig
weer tot leven komt. Dan lachen we
samen op een goed moment om te zien
hoe we terechtgekomen zijn.

[p. 274]

[III]

In het ergste geval kun je altijd
nog ontkennen wat je gezegd hebt,
negeren, met andere woorden
verbazend helder herroepen
wat voor je lag in de tijd
die je nog had om te zwijgen,
even staren naar tien dingen
op een blad en de andere kant
opkijken als er van je eigen woorden
één wordt weggehaald, noem maar op
wat je ook kiest als ooit tevoren
zal het knerpen, nieuw.
Maar dit is het ergste geval
niet, dit is de zoveelste keer
dat je ongewild vooruit ging.

[p. 275]

IV

Knipt oren met bevestiging
zegt ik ben de paashaas, vouwt zich
in vorm haar stem uitgelegd
nog gauw ik ben een poes, doet niks
bijzonders op het oog zegt toch geen
jongen maar een speciaal soort hond.

Identificatie met een dier zou duiden
op intelligentie maar voor het raam
vergaapt men zich aan zoveel
eenvoud en het onvermogen
dat ik ben, wel de moeder
maar weer niet de kloek.

[p. 276]

[V]

Op een dag word ik genadeloos
uit mijn huid gezet dat wist je
toen je laatst al vroeg wat er voor
jou was. Arm kind ben ik ineens
geen briefje meer dat je mee
naar school neemt maar van vlees
en bloed gewoon alsof ik gek
genoeg ben om voor eeuwig alles
uit te stellen naar een spiegelbeeldig
einde waarin zich slechts begin
herhaalt. Je mag mijn woorden om
jezelf mee op te sluiten, trek daar
mijn en handen dan vanaf, leg jij me
met de jouwe klaar voor morgen.

[p. 277]

Zoute veren

Ik heb al kramp van de kantlijn klamp
me vast aan de nautische module zoute veren
niet gezocht om de vondst maar ambtelijk
serieus ontwikkeld. Letterproeven,
de tijd schuimt, lijkt meer.
Schoonheid ligt ook op zee
telkens aan de andere kant. Ik wring
mijn handen uit mijn mouwen
druipen. Ik kom ik kom al aan
geen angst om uit de vaart te gaan.

[p. 278]

Tastzin

Zoals je bij onoorbaar toch wat scherper
luistert en het krieken van de dag iets is
dat je kunt proeven zo had ik een vingervlug
gevoel voor tastzin indertijd ik voelde je
direct aan je woorden raakten me in het
minst ik schikte ze dagenlang tussen
de mijne keerde ze om ze goed te gebruiken
en zag je zo mooi met lede ogen
op een ochtend zwaar verdwijnen.