Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2005 (nrs. 109-112)

[p. 78]

Marianne Moore
In de dagen van prismatische kleur

niet in Adam en Eva's dagen, maar toen Adam

alleen was; toen er nergens rook was en kleur fijn

was, niet met de verfijning

van vroege beschavingskunst, maar vanwege zijn

oorspronkelijkheid; door niets te beïnvloeden dan de oprijzende

nevel, alle mogelijke invalshoeken kwamen

uit de haakse; heldere varianten

en verklaarbaar: het is niet

langer zo; en de blauw-rood-geel fonkelende band,

die kleur is, behield evenmin zijn strepen: ook dit is een van die

dingen waarin men veel kan lezen van een eigen

aard; complexiteit is geen misdaad, daar voorbij

dreigt echter troebelheid en niets

blijft helder dan. Én complexiteit,

die zich met duisternis verbindt, zich niet de vrijheid gunt

de plaag te zijn die ze is, dart rond als om ons in de war

te brengen met het armzalig misverstand

dat koppigheid de maatstaf

voor prestaties is en waarheid hand in hand

met duister gaat. Voor alles keel blijft sofisterij wat ze al-

tijd al was - aan de antipoden van de grote

eerste waarheden. ‘Eén deel kroop, een deel kroop

bijna en de rest lag slap in

het hol’. Het schokkerig gaan op korte poten,

het gorgelend klokken, elk miniem detail - we zien hier het klassieke