Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2005 (nrs. 109-112)

[p. 103]

Wallace Stevens
Over hoe men zich tot wolken richt

Tobbende taalmannen in gouden tenue,
gedwee betracht u het sterflijk rendez-vous
dat het kalm dragend pralen van taal
oproept, als muziek zo diepgaand
dat het klankloos lijkt te verheffen.
Barre wijsgeren en overpeinzers,
woorden van wolken hun evocaties.
Zo keert uw processionale-taal terug
in de achteloze evocaties van uw tred
door de muffe, mysterieuze seizoenen. Dit
is de muziek van betamelijke berusting; dit
het antwoordend, dragend pralen dat u
grootser maken moet, als in die zwevende woestenij
u van meer vergezeld wilt gaan
dan de stomme naakte pracht van zon en maan.

On the Manner of Addressing Clouds

Gloomy grammarians in golden gowns,/Meekly you keep the mortal rendezvous,/Eliciting the still sustaining pomps/Of speech which are like music so profound/They seem an exaltation without sound./Funest philosophers and ponderers,/Their evocations are the speech of clouds./So speech of your processionals returns/In the casual evocations of your tread/Across the stale, mysterious seasons. These/Are the music of meet resignation; these/The responsive, still sustaining pomps for you/To magnify, if in that drifting waste/You are to be accompanied by more/Than mute bare splendors of the sun and moon.

vertaling: hans kloos