Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 41]

Vera d'Hooghe
Duintop

Zilverwit gloort tussen silhouetzwarte stammen. De wandelaar nadert de bosrand. Het groendonkere licht waarin zo-even het zilverwit verscheen, verdwijnt en er verschijnt naar binnen vallend daglicht. Verduisterde stammen kleuren bruin. De wandelaar gaat naar buiten. De ruimte opent zich. Verte blinkt. Licht alom. Paden kronkelen. Struiken schuiven. Duinen dansen. Heideveldjes vlotten. Flarden bos glijden. Vogels zwermen. Wolken drijven. De hemel koepelt volledig en hoog. Daaronder ligt het landschap als heeft het zich te rusten gelegd. Als een schone slaapster die zich uitstrekt op de divan.

Alsmaar op en neer,
van hak naar teen,
het ene voor het andere been.

Het lopen gaat nu zo vanzelf dat hij er bijna geen weet meer van heeft. Evenmin als van de wandelaarsblik waarin de omgeving schommelt en schuift. Hij loopt te soezen en raakt zover dat hij de wijdsheid kan bevatten en de horizon naar zich toe kan halen. De verruiming lost op als letters in het landschap om aandacht vragen. Een paal brengt een bordje op heuphoogte. Een wit woord op een bruine ondergrond en een punt die naar de andere kant van het pad wijst. Hij leest uitzicht, volgt de richting van de wijzer en ziet daar een grote duin liggen.

Hij klimt langzaam naar boven en telt de treden. Niet vrolijk roepend zoals kinderen dat doen, maar zuinig mompelend om zijn adem te sparen. Halverwege blijft hij staan. Hij ziet de rand van de top tegen de hemel en stelt zich voor dat de top naast de rand niets in petto heeft. Met trede honderdelf bereikt hij de top, die niet alleen als rand maar ook als ovaalvormig plateau blijkt te bestaan. Het plat is omgeven door een houten balustrade met een opening aan de overzijde.

De duintop is hoog genoeg om de bezoeker tussen hemel en aarde te plaatsen. Hij ziet het landschap als in vogelvlucht. Zijn blik zweeft over bomen, duinen en velden heen om vervolgens neer te strijken op een

[p. 42]

laagje blauwe fonkeling in een zandkleurige kom. Door verte-nevelen heen verschiet vaag een horizon. Dat moet de zee zijn! Hij kan van hieruit de zee zien! De zee die hier glimpt als een kleine belofte in een groot panorama.

Na zo een tijdje hebben staan te kijken, krijgt hij het koud. Terwijl hij zijn nylon jek uit zijn rugzakje haalt, rolt er een sinaasappel op de grond. Hij gaat op z'n hurken zitten, raapt hem op, heft z'n hoofd op en wil met de vrucht in z'n handen omhoog komen als z'n blik toevallig in aanraking komt met een kerving in de balustrade. Met aandacht bekijkt hij de inscriptie nader. Dan leest hij hardop: ‘Afke was here on 17-8-'93.’

Het is niet de enige inscriptie. De balustrade is er mee bezaaid. Namen, data, harten, pijlen. Soms het land of de plaats van herkomst. Allemaal van '93. Zou dat komen door onderhoudswerkzaamheden? Voor de winter komt, behandelt de boswachter het hout. De kerven en krassen van voorbije seizoenen worden in stilte begraven onder een laklaag.

De laatste avond van de vakantie... Nog één keer naar zee om afscheid te nemen van land, geliefde of heerlijke tijd. Nog één keer de duintop beklimmen. Het uitkijken over het lager liggende land harmonieert met het terugkijken op het verblijf of samenzijn. Van jou bergend landschap, van jou verwelkomende mens wil ik afscheid nemen. Ik moet jou hier achterlaten en wil ook iets van mij hier achterlaten. Ik geef je mijn naam en gedenk het moment waarop we verenigd waren. Opdat de herinnering aan jou en mij levend moge blijven. Opdat het niet-zijn niet moge zijn en nooit zal komen.

Er wordt gezocht naar een scherp voorwerp. Snijden. Drukken. Kracht blijven zetten tot er kramp in de handen komt. Elke kerf vormt een beeld in het geheugen en als het gedenkteken klaar is, klopt er een hart van herinnering. ‘Ik was hier op 25-9-'93.’ Eigenlijk ben ik hier op een begraafplaats van vele liefdes en geluk, denkt de wandelaar.

Enkele kraaien slaken rauwe kreten. Ze halen hem uit z'n dagdromen. Hij krijgt weer oog voor z'n omgeving. De zon is al flink gedaald. Oranje, roze, rood en geel verwarmen hemel en aarde. Ook de dag houdt niet zomaar op. De laatste omhelzingen van de zon zijn hartstochtelijk. De wandelaar wordt week en krijgt zin om mee te zinken. Hup, vooruit, de hoogste tijd om weer te gaan lopen! Anders komt ie hier niet meer weg. Hij begint aan het laatste traject van die dag. Hij gaat naar zee. Naar het water dat stil ligt te parelen in de avondgloed. Naar de glanzende vlakte waar laatdonkere meeuwen laag over heen scheren.