deze slaapwandelaarster zou je bijna willen zeggen, de tijd was ze al lopend even vergeten, rent ze en denkt: nooit geweten hoe klein de stad is, nooit geweten dat de Sarphatistraat maar tien minuten is, de Plantage Middenlaan nog minder, dat het van oost naar west maar een uurtje doorstappen is, als een schicht schiet ze door de stad, zo snel gaat ze, zo snel flitst ze van links naar rechts, maar altijd rechtdoor, waardoor ze binnen de kortste keren buiten de stad staat.
Je zou kunnen denken dat de stedenschichtster iets schichtigs over zich heeft, maar dat is het niet, al probeert ze zoals gezegd wel bepaalde personen achter zich te laten, het is ook niet iets flirterigs, al heeft ze een verleidelijk loopje en staat ze nooit lang bij deze of gene stil, en naakt is ze niet hoor, haar zul je niet als schedestichtster zien streaken in de stad! Als zij zoals gezegd diezelfde dag, misschien de dag erna, ergens, waar dan ook, is geland, dan licht er vaak even een vinnige schicht uit haar soms zo afwezige blik, en is ze er weer tot in haar tenen van overtuigd dat het echt nergens toe dient te weten waar je naartoe gaat. Dat ze juist ruimte in haar hoofd overhoudt als de aanvliegroute niet uitgestippeld voor haar ligt. Hoeveel is er dan niet mogelijk!
Verkeersborden snellen aan haar voorbij, ze zoeft langs gebouwen, hele huizenblokken, doorkruist stadsdelen, ze flitst tussen auto's door, voor rinkelende trams langs, haar voeten raken nog amper de straten van de buitenwijk, via de brug stijgt ze op, wandelstok en schoenen gooit ze als overbodige ballast overboord, onder haar de rafelige randen van de stad, in vogelvlucht begraast ze de weilanden, daar is de kust, ze gaat de zee over. Wat een topconditie! Ze loopt over water! (Een persoonlijk record.) Ze kijkt om, en tevreden stelt ze vast tot welke hoogte haar fameuze looptechniek, gecombineerd met pasfrequentie, die omgekeerd evenredig is aan de paslengte, die op zijn beurt weer afhankelijk is van de lenigheid in de heupen maar dat zit wel goed als zij eenmaal is opgestart, haar nu weer heeft gebracht, op de vleugels van haar trots stelt ze vast hoe klein de grote wereldsteden worden als zij aan het lopen slaat! Fifth Avenue vijfentwintig minuten, heel Londen bovengronds in niet meer tijd dan de underground, in een sprintje van één minuut zes over het Rode Plein, ze steekt dwars door naar het volgende continent, slaat rechtsaf in Johannesburg, en over termen als heen- en terugweg wil ze bij thuiskomst ooit nog wel eens een boekje opendoen.
Zie haar gaan over de aardbol. In haar megalomane minutenloop vliegt ze het moment achterna. ‘Grijp de tijd!’ roept ze. ‘Pak hem!’ Het is de tijd die ervoor zorgt dat zij blijft lopen, en dat alleen geeft haar het gevoel er bijna te zijn. Een stedenschichtster als zij hoeft niet zo nodig te weten waar dat is.
Cool down, baby.
Auteursrechtelijk beschermd