Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 136]

Eva Gerlach
Negen gedichten

Verplaatst 1-8

Je houdt niet van het woord tijd
dit ogenblik is genoeg voor je ogen vol stijfsel.

Lang van stof kort van memorie -.
kom we schuiven een wereld
van ons af ons rekken ons uit

Horen de duiven koeren maken het raam los
kijken de tijd in

Ik zie haar gaan met haar moeder
en ik zie haar gaan met haar vader
in de auto waarin ze zit met haar hoofd gebogen
om niets te herkennen

Ik zie haar voorbij
rijden ikzelf sta boven ik zag in haar haar
zojuist nog iets zwarts een soort vlinder
zeker heeft zij vele mogelijkheden

Ik zie haar
immers ik zie haar

[p. 137]

3

 

Omkeerbaar het lichaam

 

uitgang en ingang

 

 

 

Wanneer ik mij wurm in je

 

ben die je bent moet je weten

 

 

 

je is een wezen was

 

is een wezen waar tijd in

 

past als lucht in een doosje

 

 

 

Intussen schrijf ik je kom

 

ik kan niet zonder je je bent gewaarschuwd

 

(niets is zo dicht als een lichaam toch word ik je nog)

Toen zij instapte viel op haar been
langs de zoom van haar rok een schaduw
golvend doorschijnend als water

getatoueerd in de loop der gebeurtenissen
Denk je niet dat die terug

dat zij hier weer en haar vader en moeder de auto
neer kunnen zetten weer instappen weg kunnen rijden

Dat die dan net zo terugkomt

[p. 138]

5

 

Zegt zij ‘ik ga dus ik ga hoor

 

ik heb hier niets meer te zoeken’

 

blijft dat dan wat zij zegt ook als je het inslikt

 

 

 

‘Zulke grote lappen woeien van haar

 

lichaam om mij heen met de wind mee

 

aangenaaide oren huid en haar

 

alles wijduit een luchtvaart’

 

 

 

Ik zie haar

 

immers ik zie haar

Is het zo dat ik haar insluit
of is het zo dat zij mij verder

of is het zo dat zij zich
zelf de vertelde zich uitsluit

Lang van stof kort van memorie

Weet je niet meer hoe we koerden
zo zonder lichaam op het warmst van de dag?

[p. 139]

7

 

Een lichaam het vult je hoofd op al gauw loop je leeg

 

fffffft met een zuchtje

 

 

 

Daar rijden zij met zijn drieën zichzelf hebben zij

 

achtergelaten zo trekken zij vlug naar de grens

 

van de bekende wereld wij zien het van hier

 

 

 

Hoe zij gaan krimpen krimpen

 

 

 

Wat een vezeltje vlees gehangen

 

aan een draad geilheid en een draad onderwerping

 

niet kan bevatten

Altijd ben ik nergens (net zoals ik
jij nog ben jij nog ik)

Hier in de zon met een ijsje
wachtend op de kikkers gok gorrok rok
in je slaap waar een vogel zich omdraait
ben ik 1 die zich verplaatst

dat is zeker van plaats naar plaats gaat

erg kort van memorie:

[p. 140]

Hoogste tree

Kom mee door de trap heen zakken,
met dichte ogen omhoog zonder tellen en tsjakka
dat kermisgevoel in je maag. Oké liever ga je
skiën bungyjumpen of gewoon naar de
kermis maar ja.

Wat er leuk aan is. Kijk, oneindig
zijn kan voor een lijn, dat leer je nog wel in de eerste,
niet voor een mens. Toch: soms dat
gevoel van zweven hee meeuw alweer je
veren bij mijn oor. Of je nooit zult
stoppen met leven

en boem. Dat je weet dat je bijna
eeuwig was maar gelukkig
niet lang. Even pauze dan doen we
het nog een keer, volgende trap, hoezo bang? Hoezo zoenen.

Uit een bundel kinderpoëzie in aanbouw, Het hazenei