Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 86]

Anne Michaels
Vijf gedichten

Regen maakt zijn eigen nacht

Regen maakt zijn eigen nacht, lange ochtenden met de lampen nog aan.
Schraal zeewier kleeft aan de vloer bij je schoenen,
van klamme stalen schermen waait oud stuifmeel op.
Dit is orde, deze rommel op de open plekken tussen ons,
kleren aan stoelen gekleefd, je schoenen in de greep van modder.

De harde regen ruikt alsof hij uit de aarde komt.
Het menselijk licht in onze ramen, de oranje roerloosheid
van kamers die je van buitenaf ziet. Waar we heen vallen, alleen
vallend in slaap. Omhuld door de groene geruststelling van een woud
het loden weefsel van lucht en zee
terwijl nacht, de regen, zichzelf omlaag trekt tussen de bomen.

uit: The Weight of Oranges

[p. 87]

Miner's pond

Boven Miner's Pond breken ganzen uit de bleke
schaal van de lucht. Ze praten non-stop, verbijsterd
dat ze van de sterren zijn teruggekeerd,
honderden mijlen te beschrijven.

Het is niet dat ze wild zijn, maar
hun wil is hetzelfde als hartstocht.
Waar zij snijden laat de lucht los.

Als een treinonderstel ratelt iets in ons.
Volstrekt november onder hun vlucht.

Halzen stijf als kompasnaalden
geraamtes gevuld met lucht
osmose van leegte, de ruimte in ze
is aan ruimte gelijk.

Hun tocht is een streep, een zekerheid
seksueel, een langgerekte
reflex.

Koud vernis van versnelling, veren geolied door wind
buitenkant van volledige transvloeiendheid.
Rillend ankert de lucht in de nachtkleur van melk.

fragment uit: Miner's Pond

[p. 88]

Miner's pond

De zoon van mijn broer leefde
een herfst, een lente.

We worden naar buiten, naar de open velden
geduwd door het gevoel dat hij ons zoekt.

Boven ons zijn de ganzen een streep
een bewegend litteken, rillend
als een draadje stuifmeel op het oppervlak van een vijver.
Zoals zij dragen we elk jaar in ons lichaam.
Ons bloed is tijd.

fragment uit: Miner's Pond

[p. 89]

Bloemen

Een nieuwe huid ontstaat
waar jij me aanraakt, een meer in het licht,
die haar geheugen, haar verloren taal
verliest aan jouw tong
en me uitwist en nieuw maakt.

Net nu het lichaam denkt de manieren
te kennen waarop het zichzelf kent
antwoordt die tweede huid.

Buiten caféstoelen verlaten
op terrassen, marktkramen ontdaan
van hun compacte licht
hoewel de straat nog ademt
van zomer druiven dadels.
Zoals het licht van wat dan ook dat groeit
uit deze nieuw gekeerde aarde, staat
elk topje van mij op waar jij me aanraakt
terwijl de wind mijn jurk om onze benen windt,
je hemd zich draait tot bloemen in mijn vuisten.

uit: Miner's Pond

[p. 90]

Drie weken

Drie weken verlangen, water dat steen verbrandt.
Drie weken tijgerbloed, het heen en weer
lopen onder de luide slapeloosheid van de sterren.
Drie weken galvanisch. Weken van winter-
middagen, half neergedaald duister.
Brullen naar afstand, de oceaan
die tussen ons trekt, tijd verbuigt.
Drie weken jou in mij op nieuwe plaatsen vinden
lichtgevend als een tetra in de diepten,
zijn spoor van neon.
Drie weken schipbreuk op dit waanzinnige eiland,
dit wentelende noorderlicht van geur. Elke rand van het lichaam
onder stroom, elke gedachte achtervolgd
door de herinnering aan aanraking. Drie weken open ogen
als je belt, je eerste vraag:
heb ik je wakker gemaakt?

uit: Skin Divers

vertaling: mireille en esther jansma