Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1997 (nrs. 77-80)

[p. 174]

Hester Knibbe
Ouders

Omdat bij Staverden de anemonen bloeien,
haal ik ze op. Hij trekt z'n jas aan, pakt
z'n wandelstok, zij aarzelt tussen

muts en dunner sjaal. Het baltsen van
de pauwen lokt, de wind is minimaal, maar
toch z'n longen zijn te moe voor heel

die honderd meter lange tocht; het
protserige spreiden van hun staart
weegt tegen ademnood niet op. Ik ga

alleen met haar; ze tuurt tot ze ontwaart
de witte vlekken in haar grauwe staar. Ik
noem, zij kneedt met haar geheugen

woord en waas nauwkeurig in de
juiste vorm, herschept messcherp
tot witte pauw de witte vlek, terwijl ik

in de gradenboog, die meedeint op het
vogellijf de ogen tel; van het begin tel ik
omhoog, van hoog tot aan het laatste oog.

[p. 175]

 

De weerstand van z'n lijf dat piept

 

en bonkt, wil zitten blijven waar het

 

zit. Maar sterker wil en heimwee

 

 

 

hijsen hem op. De anemonen staan

 

in schril kontrast met al dat

 

doorgewinterd grijs dat naar ze

 

 

 

toegebogen wijst. Hij plukt

 

slechts wat hij droogt, looft krom

 

de goede God om wat er is aan groen

 

 

 

en ouderdom: het prille blad, de vrouw

 

met zilverkroon die zelden ver

 

verwijderd is. Ik slenter

 

 

 

in het stof er tussen in, verzamel

 

zorgzaam als een kind hun stramme

 

rolpatronen en de anemonen, help ze

 

 

 

de auto in. De terugtocht maakt ze doof

 

en stom; hun avond ligt nog kort

 

verstoken in een stenen blok.