Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1997 (nrs. 77-80)

[p. 110]

Konstantin Biebl
Twee gedichten

Tegenvoeters

Die eeuwige moeheid verschrikking onder de palmen

Alsof er geen kerstmis bestaat
Aan de bomen hangen groene bladeren
en volop fruit

en eeuwig eeuwig zingen de kevers

Die vreselijke moeheid verschrikkelijk onder die palmen
met zijn zwarte waaier heeft de schaduw van de rimboe
de witte paradijsvogels verjaagd

Ik denk aan thuis en daarom kijk ik naar de aarde
als de aardbol doorzichtig was
keek je alle vrouwen in Europa onder de rokken

Hier een daar flitsende benen in witte lingerie voorbij
het is of de ballerina's in Parijs
op een spiegel dansen

Ik moet steeds denken aan hun schouders
ogen mond haren
en boezems boezems met name

O blanke vrouwen hoeveel heb ik er niet bemind
van top tot teen vallen rozen in me

O zwarte vrouwen ééntje heb ik er omhelsd
Die zoete moeheid verschrikkelijk onder die palmen
Het lijkt of ik langs het plafond loop
met mijn hoofd naar beneden

[p. 111]

 

Diep onder me glanst het hemelse ravijn

 

ik loop als Christus op de schouders het Zuiderkruis

 

 

 

Aan de andere kant van de wereld weer

 

lopen de mensen met hun benen omhoog

 

 

 

Ik moet steeds denken aan hun kapotte zolen

 

 

 

Aan hun piepkleine stappen stapjes

 

in merkwaardige tuinen die van kleur verschieten

 

en hun bloedrode gebladerte afwerpen

 

 

 

Aan de andere kant van de wereld ligt Tsjechië

 

een mooie en exotische streek

 

vol diepe en mysterieuze rivieren

 

die je met droge voeten oversteekt Wachtwoord Jezus

 

 

 

Bij ons is het lente zomer herfst winter

 

 

 

Bij ons dragen we winterjassen stropdassen

 

en wandelstokken

 

 

 

Misschien sneeuwt het er wel

 

of bloeien de kersenbomen al

 

 

 

Bij ons groeien wilde aardbijen

 

 

 

Bij ons heb je koud drinkwater

[p. 112]

Met het schip dat koffie invoert en ook thee

Met het schip dat koffie invoert en ook thee
ga ik graag een keer naar het verre Java mee

Een maand nadat het schip Genua verlaat
komt het bij het smaragdgroene eiland aan

We zullen samen op reis gaan jij en ik en
jij neemt alleen je koffer mee en ook je lippen

We komen langs de piramides
het schip wacht tot Mozes en zijn volk voorbij is

Met lange staf en op zijn bestofte bastschoenen
loopt hij als eerste over zeegras en ontloken anemonen

Een zwerm vissen op het droge verheft zijn vleugels als vogels
het vliegt het water achterna en verdwijnt dan in de golven

beide gedichten uit gelijknamige bundel, 1927