Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1997 (nrs. 77-80)

[p. 72]

Luciano Folgore
Twee gedichten

Elektriciteit

Zonguirlandes die duister verpulveren.
Violette tentakels die de teer van de hemel doorploegen.
Kransen knisperende vonken
die langwerpige dinamo's tooien.
De dreunende muziek
van reuzenmechaniek.
Gutsende krachten niet te benaderen
in de draaikolk van raderen.

Het water hangt een sonore mantel uit
boven het mossig gebaar van de rots
en kluistert in fonkeldraden
waarvan goud afspuit
U, o bliksemende wil,
o vrije Elektriciteit.

De zee overbruggend in bogen aan de lucht
springt uw boodschap over
binnen het grote stroomverband
en haakt gespannen het vasteland
verlangend naar haar die hier verscheen

van verre heen,
naar haar die op haar reizen
de geheimen stal
in 's mensen hart
en in kristallen zonpaleizen.

Masten van zeilen verstoken
maar overal verzeilend,

[p. 73]

 

masten boven het ontzichtbare schip

 

uitstijgend,

 

dat van geen grenzen weet,

 

dat koersend naar een zusterschip wellicht

 

de snee doorsneed

 

voorbij elk sterrenlicht.

 

 

 

Stemmen verschrikt in grijze kwadraten,

 

met ijzeren steunen

 

de schoorsteenomheinde huizen

 

bekronend,

 

stemmen duister en divers,

 

zomaar, op weg langs onbekend tracée,

 

in het metalen mysterie gelanceerd

 

om vorm te geven aan een idee

 

in het hart van een die elders verkeert.

 

 

 

Krachtwerktuigen, arbeidsmachines,

 

die deze wil doet functioneren,

 

zwaar vervoer

 

dat ruimte, tijd en snelheid

 

verslindt met gulzig begeren,

 

o armen van het Elektriek

 

naar alom uitgestrekt

 

om het leven te grijpen, te vervormen

 

te verwerken

 

met snelle elementen,

 

o machtige raderwerken,

 

trotse kinderen van het Elektriek

 

die droom en materie verbrijzelt,

 

ik hoor uw fluitende tonen

 

samenkomen uit alle fabrieken,

 

van alle bouwplaatsen,

 

langs de wegen vol kracht van lawaai,

 

met de hymnes van camions,

 

en op goddelijke wijze,

 

de lofzang zingen

 

van de wil, het spektakel

 

van alle mirakel

 

der vrije Elektriciteit.

[p. 74]

Binnenplaatsseizoenen

Interieurs bemeubeld met eerste warmte,
binnenplaatsjes waar gras opschiet
uit los plaveisel,
balkons met petunia's, schooljeugd
in schort,
vensters zonder uitzicht op straat
met de troost van wat potten kruiden.

Een blad afkomstig uit een open veld,
een stuk drukwerk
afkomstig uit de wereld waar trams en luxe omgaan,
de vlinder het onbekende ingedreven
door een geur van nieuw stuifmeel.

Oude wijfjes door de tijd vergeten
op stukke gematte stoelen,
honden vadsig in hun welbehagen,
zwangere vrouwen zittend
op de stenen stoep
om zo te voelen hoe moederschap
langzaam aan kostbaar kwetsbaar maakt.

Maar alles gaat hier dood: melancholieke put,
interieur met op de vloer
een tapijt van vale lente,
en kaal en mager zouden wij hier worden
als we niet over de muren heen klommen
en die roerloze arme wezens.

Echter, voorbij dat rossige dak
plezier te huur: een paardenkoetsje.
Vooruit, vooruit, het schommelend leven in,
rollend over het denderend parcours,
en heel dat ongeordende geheel
een eeuwige verwarring en ontwarring,
volgens het ritme van de spiegels,
amourettes en rendez-vous.