Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1997 (nrs. 77-80)

[p. 67]

Filippo Tommaso Marinetti
Twee gedichten

Aan de raceautomobiel

Heftige god van een stalen ras
ruimte drrronken Automobiel,
die de hoeven slaat en brrriesend van spanning
met knersende tanden het bit bijt...
Ontzagwekkend Japans monster
met smidsvuurogen
door vlammen gevoed
en minerale oliën,
gretig naar einders en siderale prooien...
ik ontketen jouw diabolisch bonzend hart,
ontketen jouw gigantische banden
voor de dans die jij weet te dansen
over de witte wegen van heel de wereld!...

Ik vier ten slotte
jouw metalen teugels,
en jij werpt je met wellust
in het bevrijdend Oneindig!
Jij hoeft maar luidkeels te blaffen
en ras volgt jou de ondergaande zon,
haar bloedige harteklop
versnellend aan de horizon...
Zie haar galopperen ginds achter de bossen!...
Wat maakt het uit, mooie duivel?
Ik ben aan jou overgeleverd!... Grrrijp me!... Grrrijp me!...
Over de verdoofde aarde, al beeft zij nog zo
van schelle galm;
onder de verblinde hemel, al staat die vol sterren,
ga ik mijn koorts en mijn begeerte
met zwiepende zwaardslag
tot een hoogtepunt ranselen.

[p. 68]

 

En af en toe hef ik mijn hoofd

 

om rond mijn hals

 

de soepele greep van de koele,

 

wilde, fluwelen armen van de wind te voelen...

 

Jouw verleidelijke verre armen zijn het

 

die me aantrekken, en die wind

 

is jouw verzwelgende adem,

 

peilloos Oneindig dat mij met vreugde verzwelgt!...

 

 

 

Ai, het lijkt of zwarte molens

 

met ontzette leden

 

wegijlen op vleugels

 

van geribde stof

 

als op slungelbenen...

 

 

 

Dadelijk werpen de gebergten mantels

 

van slaperige koelte op mijn vlucht,

 

daar bij die linkerbocht.

 

Gebergten! Monsterlijke kudde mammoets,

 

die zwaar voortdraaft met je gekromde

 

immense ruggen,

 

gepasseerd!... omhuld

 

door het grijze kluwen van de wolken!...

 

En ik hoor vaag de luide galm

 

die op de wegen wordt gestampt

 

door de zevenmijlslaarzen

 

van jullie kolossale poten...

 

 

 

Gebergten met frisse blauwe mantels!...

 

Prachtrivieren, die verzaligd

 

ademhaalt in de maneschijn!

 

Schaduwrijke vlakten!... Ik passeer u op de galop

 

van dit krankzinnige monster!...

 

Sterren! mijn sterren! hoort ge

 

het langsijlen van zijn passen?...

 

 

 

Hoort gij zijn stem waarin woede spat...

 

zijn ontploffende stem die blaft, blijft blaffen...

 

en het gerommel van zijn stalen longen

 

die onweerstaanbaarrrr

 

het rrrravijn in storrrrten?...

 

Ik aanvaard het duel, mijn sterren!...

[p. 69]

 

Sneller!... Nog Sneller!...

 

En doorgaan, voortgaan!...

 

 

 

De remmen los! Niet mogelijk?

 

Verbrijzel ze dan,

 

dat honderdvoudig de motorpolsslag uitslaat!

 

 

 

Hoerrrra! Geen contact meer met die vieze aarde!

 

Eindelijk maak ik me los en vlieg ik

 

over de dronken makende sterrenstroom

 

die de hemelkring tot de rand toe vult!

[p. 70]

Ja, ja, ja zo, zonsopgang boven zee

[p. 71]