Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1996 (nrs. 73-76)

[p. 171]

Lindsay Hill
Gedichten uit ‘Ndjenferno’

Terreur-pantoen

De dood heeft haar levenslang lukraak omgeven
Iedereen een dienstplichtige strohalm van de geschiedenis
Dus bestaan er geen onschuldigen in haar hart
De onverschilligen zijn zeker niet onschuldig
Iedereen een dienstplichtige strohalm van de geschiedenis
Ontzield nog voor de bom ontploft
De onverschilligen zijn zeker niet onschuldig
In Athene stapt ze uit het vliegtuig, laat het pakje achter
Ontzield nog voor de bom ontploft
Wat betekent de gedoemden hebben alles voor het laatst gedaan
In Athene stapt ze uit het vliegtuig, laat het pakje achter
De spil van de verschrikking gaat gehuld in het gewone
Wat betekent de gedoemden hebben alles voor het laatst gedaan
Als de bom ontploft koopt ze net een schildpad-kam
De spil van de verschrikking gaat gehuld in het gewone
Als de bom ontploft koopt ze net een schildpad-kam
Dus bestaan er geen onschuldigen in haar hart
Haar motieven lijken plat en veilig als een dichtgevouwen mes
De dood heeft haar levenslang lukraak omgeven

[p. 172]

Messenwake

Welk portaal zou de dood kiezen
Het kan elk portaal zijn
Het kan de hoek van de kaart zijn waar monniken zich offeren
Er is een platform uitgestrekt als een trommelvel
Er is de oceaan die nooit moe wordt
Welk portaal zou de dood kiezen
Welke deur
Het kan de deur zijn waardoorheen een man zijn bruid naar binnen draagt
Het kunnen woorden zijn die in de keel opdoemen als wagens in een trechterwolk
Men start een proef waarin de longen langzaam in elkaar klappen
Deze schalen en meters geven het juiste mengsel aan
Deze rust van messen deze slaap van messen
Hoog daarboven vallen de flonkerende steentjes
Dit steeds ontwaken van de wil om te doden
Het is zo alledaags als glas
Het zit in onze vingers
Het zit erin gevroren

Kill Series iii

[p. 173]

Verworpen reeks

Ze zegt dat ze een reeks
Verworpen verhalen heeft
Elk geschreven op glas
Dan losgelaten van voldoende hoogte
Om het te verbrijzelen
Ze zegt dat ze de vertellingen
Weer scherp wil zien
Hoe alles wat er gebeurde
Nog aanwezig is
Maar het kan nu snijden
En het is opnieuw een mysterie

[p. 174]

Ze heb voorkeur...

Ze heb voorkeur voor een limousine of nagelboutique
Ze heb er zelf heel wat versleten
Later hang ze in de rij
Een winkel verkoopt een foto van hoe je d'r uitziet over vijftien jaar
Later hang ze in de rij
Een winkel verkoopt een toestel dat je leven vastlegt
Je kan 't naar hartelust terugspelen en uitwissen
Of een ervaring tussenvoegen als je de coupons hebt
Later zeg ze onder het eten tegen een man dat ze op ze mond val
Ze zeg tegen een man dat ze van een zeereis in de zomer hou
De foto in d'r tasje hou ze voor d'r eigen
Hij vertel haar over kompels in 't donker, kompels zonder licht
Hij zeg haar vingers schieten langs zijn wervels als een vlot door

witschuimend water

Ze denk bij zichzelf dat hij aan iemand anders denkt
Ze spoel terug en wis hem promp uit
Later verlaat ze het restaurant alleen
Midden op een brug gooi ze de foto weg
Als die het plastic water raakt ontbrandt ze
Zie in het register onder brandstoffen vervaardigd van onszelf

Een zeereis in de zomer: zie ‘Is Your Mate On The Love Boat?’ [Readers Digest, februari 1963]

[p. 175]

Hij bedraad

Hij bedraad de draagbare tijdbom met z'n nagels.
Hij zeg: Wat niks goeds breng gaat in de fik. Zeg:
Halfheid baart leugens Zeg: Leugens sussen in slaap
Zeg: Na de bom
Spring iedereen op

[p. 176]

Schietgraag

Schietgraag scheur rond in een huidblauwe Belvedère
Hij heb ze moordtuig klem onder de stoel
Een afgezaagde dubbelloops-schietstok en een lijkzak
Hij snoefjaag op en neer door kutstraten vol moord
Zoek zich een paar pas verloren knapen uit
Knal die dansgozers om olievaten zonder omhaal neer
Rits de bloedzak dicht en keil 'm in de kofferbak
Hij draai rondjes om de teerput voor een pijpbeurt
Ziet een inwit zoetig flikkersmoel met een getuite mond
Lik murmelend aan een lollie van donkere lust

[p. 177]

Onderwereld

Ik bracht de hele nacht, gisternacht, met mijn vader in de onderwereld door. Het zal je interesseren te vernemen dat de onderwereld feitelijk een grand hotel is in het laatste stadium van verval. Het is gelegen in een verlopen industriestad van gemiddelde grootte, waar het weer grauw is. Een belangwekkend punt is, dat het geld bestaat uit vergulde tanden. Ik bezat die van mijn vader en kocht daarmee diens huidige adres van een vreemdeling. Hij werkte voor Eewhyle-Juniper & Sash, venduhouders van inboedels, ‘voor de handel’. Zijn adreskaartjes waren bleekwit met letters van gerezen vilt. Groen en rood. Hij herinnerde zich mij niet maar stemde er toch mee in enige tijd met mij door te brengen. Er bestaat communicatie maar die verloopt automatisch en telepathisch. Je hoort de stem van de ander in je hoofd en die van jou wordt in het hunne op dezelfde manier gehoord. Hij was nog steeds een zware drinker maar zag er een jaar of vijftien jonger uit. Het hotel is tot in al zijn uitdijende scheuren volgestouwd met ongebonden boeken in alle soorten en maten. Overal oefenen kleine oplichters en zwendelaars hun praktijk uit. Zakkenrollers en dieven van de laagste soort. Niemand raakt ooit iemand aan. Iedereen gaat steeds gekleed. De grotere hotelkamers zijn onderverdeeld door wanden van geperste boeken met geopende en geplette bladzijden die nu eens gevernist dan weer zonder deklaag zijn. Mijn vader herinnerde zich mij niet en het woord ‘zoon’ kwam hem vreemd voor maar terwijl hij onophoudelijk rinkelde met zijn zak vol tanden, stemde hij ermee in mij een poosje te ontmoeten. Hij vroeg me waar de buitenwijken waren en of ik die bezocht had. Net als toen hij leefde dronk hij zwaar en leek afwezig. Af en toe richtte hij langs de automatische weg het woord tot mij. Had ik soms iemand gezien die bij de hotelingang verloren scheen te zijn. Had ik ergens kamers gezien die niet gebruikt schenen te worden. Kon ik hem nog eens vertellen waarom ik hem wilde ontmoeten.

[p. 178]

Omtrent de auteur

Hill hoorde de verbale inhoud van gewone voorwerpen. Ondeugdelijke piano's. Schakelkettinkjes. Klei en juwelen. Steenkoolwolken die woordblokken omstuwen. Getinte lenzen over zinnen gelegd. Collages waarin alles zich toch uitsprak.

Behalve dat hij is geboren in de Andes en geschoold in Frankrijk is er weinig bekend van Hill's jonge jaren. Hij woonde in een reeks van woningen die met de hand gebouwd werden. Hij stelde vast dat elk voorwerp zijn eigen naam in zijn eigen taal uitspreekt, en dat het gewone leven een naast elkaar plaatsen van dit spreken en het onze is. Hij woonde in een reeks van woningen die met de hand gebouwd werden. Vele aan de kust. Verscheidene in de bergen. Sommige van steen. Het is niet bekend of Hill zijn echte naam is of dat hij die verzonnen heeft. In de stad die hij als de zijne opeiste, kende niemand zijn naam. Hij hield van slechts één vrouw. Ze veranderde herhaaldelijk van naam. Er zijn geen foto's van Hill na de leeftijd van elf en een half.

Hill is voor het laatst gezien languit liggend in een brede granieten vensterbank in de stad New York. Bedekt met ijs. Hij beweerde dat hij ‘slechts een woord onder de dingen’ was geworden.

vertaling: h.c. ten berge