Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1996 (nrs. 73-76)

[p. 172]

Hester Knibbe
Brief uit Pompeï

*

We gingen een nauwe poort door,
juist breed genoeg voor een tweespan,
en kwamen terecht in wat stad
was, een uitgebouwd uitgewoond

lichaam. In het hart de restanten
van goden, eromheen wat bewogen
geleefd heeft; elk dak is een gat
naar de hemel. Rond de stad

ligt een wal, vol met stilte.
Daarin is de tijd nog haar stem
kwijt, woelt traag in haar slaap
zoals land onder zee zich verplaatst.

[p. 173]

 

*

 

 

 

Ondergestoven geloof hier

 

te over, schoongewreven alledaags leven

 

 

 

te over. Hoelang dat kan duren

 

leren de muren: een dans

 

 

 

en wat vluchtige liefde in ruimte

 

te over en nooit genoeg tijd. Ook

 

 

 

als in kleuren getekend je leven

 

blijft door de eeuwen strijkt,

 

 

 

éénmaal aan het licht, het licht je

 

langzaam een liefde lichter.

[p. 174]

 

*

 

 

 

Bijna niets past volmaakt in de schaal

 

van z'n woord: oorlog bijvoorbeeld

 

is te groot en ook ramp heeft het krap.

 

 

 

Zo nauw als zo'n stad om een huid

 

sluit: je weet dat er niets is

 

verdwenen, en als je najaren een schacht

 

 

 

hakt naar dat verstopte

 

verleden, voel je terwijl je nog

 

hakt het oude al

 

 

 

steken. Wanneer je dan onverwacht nog

 

belandt in een ingericht huis, blind

 

op een muur stuit, krab je al gauw

 

 

 

lief naakt en schrijnend gedumpt

 

verlangen tevoorschijn; je schoont

 

 

 

het en je zorgt hier en daar

 

voor wat pleister.

[p. 175]

 

*

 

 

 

Stel dat, terwijl de dag

 

kapseist, vuur de berg uitholt,

 

stel dat dan het kind in je

 

zich roert en afdaalt.

 

 

 

En je roept nog

 

met al je monden: nee

 

niet doen, maar je moet het

 

wel duwen en je duwt

 

 

 

een engel de hel in. Nooit wordt

 

een navelstreng afgebonden.

[p. 176]

 

*

 

 

 

Een skelet is hardnekkig.

 

 

 

Hoe ze dat deden: goten een holte

 

vol, gipsten gebeente en bikten een mens

 

uit z'n jongste moment.

 

 

 

Maar niemand had genoeg God

 

in de longen om hem opnieuw

 

te laten bewegen. Wat ik

 

 

 

aan lucht verzet in dit lichtvat

 

verdring ik maar even;

 

als levende

 

 

 

volte van de gestolde

 

slenter ik rond, azend

 

op wat me uitsparen moet in

 

een komende duizendjarige leegte.

 

 

 

Lagen verslingerde aarde

 

dringen rond vroeger, rond

 

later: stijf kromgetrokken

 

lijf, snakkend naar blijven.

[p. 177]

 

*

 

 

 

Afgepeld door de tijd blijft

 

een onbewoonbare stad. Alle panden

 

 

 

onthoofd, hart en goden

 

geroofd, staan nog de wanden

 

betoverd met tekens

 

 

 

van hun bewoners. Van aarde

 

vergeven zijn ze gebleven, als stof

 

op m'n voeten en onder

 

m'n nagels draag ik hun levens.

[p. 178]

 

*

 

 

 

Bewolkt blauwe vrede spant om

 

het oude, veel dauwverse liefde

 

slentert langs tempel en huis. En

 

 

 

wij daar nog bij, hand in hand

 

bereid tot vertroostend

 

zwijgen, zodat het even

 

uitgestorven raakt in ons hoofd.

 

 

 

Bij zoveel verschoten dood lijk het goed

 

om langzaam te leven. Andante un poco

 

sostenuto ga ik neuriënd over de stenen.